Road trippin'

Onze laatste volle dag in Dubai alweer! En dus ook de laatste volle dag van onze vakantie… We hebben er lang naartoe geleefd, maar het is ook weer enorm snel gegaan. Omdat Fabiënne het de vorige keer zo leuk vond in speeltuin van Kids Connection, besluiten we hier na het ontbijt in het hotel nog een keer naartoe te gaan. We zijn inmiddels erg gewend aan de metro en weten bijna zonder op de kaart te kijken welke perron we moeten hebben en waar we uit moeten stappen. Deze keer lopen we ook veel sneller naar de juiste ingang van het winkelcentrum (niet meer langs het zwembad van een nabij gelegen hotel, zoals de vorige keer!) en ook de speeltuin hebben we snel gevonden. We kopen weer een kaartje bij de ingang en gaan onze schoenen uittrekken. In plaats van naar binnen te rennen op haar sokken, rent Fabiënne echter terug langs de ingang naar alle arcade machines die daar opgesteld staan. Deze zijn jammer genoeg niet inbegrepen bij de toegangsprijs, dus het blijft voornamelijk bij kijken wat het apparaat zou doen (vind ze ook al leuk). Als ze alle apparaten 2x heeft gehad gaat ze dan uiteindelijk nog even in de indoor-speeltuin spelen. Al snel heeft ze weer contact met 2 kindjes en rennen ze vrolijk achter elkaar aan.

Na ruim 2 uur spelen gaan we nog een keer naar de Dubai Mall. We willen als laatste diner in Dubai toch afsluiten met The Cheesecake Factory, aangezien dat 2 dagen geleden zo heerlijk was. Ook deze keer bevalt het eten erg goed. Daarnaast hebben we een erg gezellige ober die blijkbaar tijd genoeg heeft om meer dan een half uur bij ons aan tafel te blijven staan praten! We hebben het over van alles en nog wat, eerst over het feit dat hij ook net een dochtertje heeft en zijn hele leven daarvoor aanpast, daarna over wonen en leven in Dubai en uiteindelijk ook nog over de franchise The Cheesecake Factory en daar werken. Erg leuk om te horen en we hadden volgens mij nog wel een paar uur met hem kunnen praten. Maar Fabiënne was ondertussen flink moe aan het worden en we hebben de volgende dag een grote terugreis voor de boeg, dus we willen het niet al te laat maken.

Tijdens het lopen door de mall terug naar de metro, stoppen we nog even bij snoepwinkel Candylicious. Dit is echt een enorme snoepwinkel waar alle mogelijke soorten snoep verkocht en zelfs ook gemaakt worden. We kijken bijvoorbeeld even hoe regenboog zuurstokken gemaakt worden en krijgen uiteraard ook een klein stukje om te proeven. Daarna krijgen we nog zelf gemaakt ijs en vergapen we ons even aan de prachtige kunstwerken die ze hier maken met chocolade. Een erg komisch deel is het schap met chocolade repen met daarop afbeeldingen van dieren verkleed als sterren. Kijk hieronder maar even naar de foto en kijk of je er een paar herkent. 😊

We sluiten deze laatste dag af met een mooie foto vanuit onze hotelkamer. Op de rivier voor ons hotel liggen namelijk allemaal diner boten en kijken we richting het nieuwe stuk van Dubai, wat allemaal mooi verlicht is. We gaan allemaal een beetje op tijd slapen, want morgen moeten we de koffers inpakken en vliegen we weer terug naar huis.

We hebben bij de receptie geregeld dat we pas rond 14:00 hoeven uit te checken. Dus we kunnen op ons gemak ontbijten en daarna de koffers inpakken. We vliegen vandaag met Transavia en daar mogen de koffers maximaal 25 kilo wegen. Dat is wel minder dan de 30 kilo van Emirates, maar voor ons deze keer genoeg. We kunnen helaas niet online inchecken bij Transavia voor een vlucht vanuit Dubai, dus we nemen het zekere voor het onzekere en vertrekken bijna 4 uur voor de vertrektijd richting het vliegveld. Het vliegveld ligt op een kwartiertje rijden van ons hotel en blijkt meerdere terminals te hebben. De taxi chauffeur vraagt bij welke terminal hij ons af moet zetten. Tsja, dat weten we niet, want we konden niet online inchecken. Ik vraag aan de taxichauffeur of de terminals wel op loopafstand van elkaar zitten en volgens hem is dat het geval. Hij zet ons af bij terminal 2 en na wat zoeken voor een trolley voor de koffers en wat glijden over het natte asfalt (het heeft hier de hele ochtend geregend!) komen we binnen in de vertrekhal. Op de borden zien we echter nergens Transavia of Amsterdam staan. Na een paar minuten vragen we het aan een medewerker en die vertelt dat we naar terminal 3 moeten. Als we om de richting vragen, vertelt hij dat we toch echt een taxi moeten pakken, want dat is minimaal 15 minuten met de taxi!?! Op de plek waar we net zijn afgezet mogen taxi’s echter geen mensen oppikken, dus we moeten op zoek naar de taxi-standplaats. Met voor ons gevoel een flinke omweg komen we uiteindelijk bij de taxi’s en laden we alles weer in. Deze taxichauffeur is alles behalve vriendelijk en rijdt al een malloot door het verkeer. Als ik na een minuut rijden op de meter kijk, zie ik al een bedrag van meer dan 10 euro staan. De chauffeur spreekt zo weinig engels (of doet er zo weinig moeite voor) dat het niet duidelijk wordt dat taxi’s vanaf de luchthaven een flink starttarief hebben. Gelukkig staat dit wel op een sticker op het dashboard die we even later zien. Uiteindelijk kost het ritje van terminal 2 naar terminal 3 ons bijna 20 euro. Beetje jammer dit. Dit is echt het eerste vliegveld dat we meemaken waarbij je niet van de ene naar de andere terminal kunt lopen of reizen met gratis vervoer van het vliegveld.

Het inchecken verloopt een beetje rommelig en de douane daarna heeft er schijnbaar al een lange dag op zitten, want we staan enorm lang in de rij en krijgen alleen maar norse gezichten. Maar goed, we komen met al onze spullen in de vertrek terminal en besluiten daar nog even wat te eten. We blijken achteraf een van de duurste afhaalrestaurantjes uitgekozen te hebben van de hele terminal, maar eten dan wel een lekkere macaron en een verse yoghurt. Als het bijna tijd is om te boarden lopen we naar de gate. Bij de balie van de gate is echter nog niemand te bekennen en op de informatieborden staat ook niets. Angelica had gelezen dat Transavia een paar dagen eerder technische problemen met een vliegtuig had gehad op Dubai Airport, waardoor die passagiers 2 dagen niet konden vertrekken… Maar uiteindelijk verschijnt er (zeker 10 minuten na de boardingtijd op het ticket) dan toch een medewerkster en mogen we richting het vliegtuig. Zo mooi als de aankomst met Emirates was, zo goedkoop voelt dit aan. We moeten namelijk direct vanuit de gate naar een enorme bus lopen en deze brengt ons naar ons vliegtuig. Het vliegtuig blijkt nog schoongemaakt te worden terwijl wij aankomen, waardoor we allemaal in de bus moeten wachten (zonder enige mededeling van de chauffeur of het personeel). Na zeker 10 minuten komen er dan eindelijk schoonmakers met een paar flinke vuilniszakken de trappen af en mogen we naar binnen. Het vliegtuig heeft maar 6 stoelen per rij en een gangpad. De stoelen zijn de krapste die we tot nu toe hebben meegemaakt en er blijkt ook geen entertainment aan boord te zijn (dus geen eigen tv of iets anders). Al het eten en drinken blijk je ook nog te moeten kopen. Nu snappen we waarom deze vlucht zoveel goedkoper was dan de andere maatschappijen! Het vliegtuig zit uiteindelijk goed vol en we horen van de piloot (deze keer in goed verstaanbaar Nederlands) dat we zo zwaar zijn dat we een tussenstop maken in Bulgarije om te tanken, want in een keer haalt hij het niet.

Uiteindelijk is het dus eerst zo’n 4 uur vliegen naar Bulgarije, daar tanken terwijl wij allemaal nog in het vliegtuig zitten (met de riemen los voor het geval dat) en daarna nog eens 3 uur vliegen naar Nederland. In eerste instantie zou het vliegtuig op de polderbaan landen, waardoor we ook nog eens 15 minuten aan het taxiën zouden zijn, maar doordat hij een kleine 10 minuten eerder aankomt dan gepland, mag hij ook op een gunstigere baan landen. Als we eenmaal uitgestapt zijn, blijkt dat we onze buggy niet bij de deur van het vliegtuig terugkrijgen, maar pas bij de bagageband. Dat is even een flinke tegenvaller, want Fabiënne lag lekker te slapen en heeft echt geen zin om te lopen en daarnaast hebben we nog 3 rugtassen, een cameratas, de autostoel en wat los spul bij ons. Erg onhandig! Pas halverwege de route naar de douane komen we een klein karretje tegen waar we het meeste op kunnen leggen en kan ik Fabiënne normaal tillen. Bij de douane schiet het ook niet erg op, maar daardoor hebben we dan wel weer redelijk snel onze koffers. De buggy duurt daarentegen weer een eeuwigheid, waardoor we even overwegen om die hier achter te laten. We moeten namelijk rond 23:45 Nederlandse tijd bij een specifieke deur van vertrekhal 3 staan voor onze taxi. Uiteindelijk komt onze buggy nog net op tijd en zijn we precies om 23:45 bij die deur. Onze taxichauffeur belt precies op dat moment op om te horen waar wij staan. Hij blijkt in een stationwagen te rijden en niet met de stickers van de maatschappij waarbij wij hadden gereserveerd. Even later horen we dat de maatschappij waarbij wij hebben gereserveerd regelmatig opdrachten aan andere taxi’s uitbesteed. Onze chauffeur blijkt een rechtenstudent aan de Erasmus te zijn en hij vindt het juist wel gezellig om een praatje te maken tijdens de rit naar Dordrecht. We hebben het wederom over van alles, de aanslag in Christchurch, dan de schietpartij in Utrecht, de universiteit, zijn plannen om een eigen bedrijfje te starten en natuurlijk onze vakantie in Dubai en Nieuw Zeeland. Voor we het weten staan we daardoor weer bij ons oude vertrouwde huis in Dordrecht. Het is inmiddels 1 uur in de nacht Nederlandse tijd en voor ons is het eigenlijk al 4 uur ’s-nachts (Dubai tijd) dus we gaan snel naar bed.

De volgende dag beseffen we allebei pas goed dat we thuis zijn, dat we een prachtige reis achter de rug hebben en dat over enkele dagen het ‘normale’ leven weer moet gaan beginnen. Maar wat hebben we weer genoten!

Wist je dat:

• Dit de laatste keer is dat wij met Transavia hebben gevlogen?
• Spooky (onze kat) heel enthousiast en hard begon te mauwen toen ze ons weer zag?
• Ze daarna gelijk weer opgesloten moest worden in gang, zodat wij rustig konden slapen?
• Fabiënne de volgende dag al haar speelgoed tevoorschijn heeft gehaald en werkelijk met alles even heeft gespeeld?
• Opa en oma de volgende ochtend al ‘vroeg’ op de stoep stonden om even te knuffelen met Fabiënne?
• Het nu al weer voelt alsof we niet weg zijn geweest?
• We toch echt een volledig rondje om de wereld zijn gevlogen?
• We meer dan 5500 kilometer met huurauto’s hebben gereden?
• Dit meer dan de helft van het aantal kilometers is dat we normaal gesproken in een heel jaar rijden?
• We meer dan 3500 foto’s hebben gemaakt?
• We 2 dagen na thuiskomst al bij de kapper zaten?
• Angelica haar lange haren heeft afgeknipt en voor een wat korte model heeft gekozen en het lekker blond heeft geverfd?

Op dinsdag 19 maart doen we niet veel. We slapen uit, doen de was, genieten van ons heerlijke AirBNB huis in Christchurch en Fabiënne speelt haar eerste echte spel op de Xbox One (vliegen met Peter Pan in de Disney World game), wat ze verrassend snel doorheeft.

Woensdag gaan we richting het strand van Christchurch. We kiezen op de kaart een strand wat enigszins in de buurt van ons huisje ligt en ook nog een pier lijkt te hebben. Op weg naar het strand rijden we door een enorm langgerekte nieuwbouw wijk van Burwood. We kijken onze ogen uit. Elk huis is anders, nagenoeg allemaal zijn ze gelijkvloers, ze hebben allemaal een eigen oprit en een redelijk grote tuin rondom. Aan de voorkant zien alle tuintjes er groen en verzorgt uit en de straten zijn brandschoon. We concluderen dat het grote verschil met Nederland toch echt het feit is dat ze hier nog voldoende ruimte hebben, waardoor een stukje eigen grond voor veel meer mensen betaalbaar is. Rijtjeshuizen of zelfs 2-onder-een-kap-woningen kennen ze hier dan ook niet. Eenmaal bij het strand aangekomen, parkeren we gratis (!) op 50 meter van Brighton Pier (dat moet je eens in Scheveningen proberen 😊). Op de pier zelf is niet zoveel te beleven. We lopen tot het einde van de pier en daarna weer terug. Onderweg zien we een paar borden met informatie over welke vissen je hier kunt vangen en er staan dan ook enkele vissers. Verder surfen er 2 mannen op de golven rondom de pier, maar daarmee houdt het dan ook wel op. Aan het begin van de pier is een groot nieuw informatiecentrum gebouwd met daarnaast een prachtige nieuwe speeltuin. Fabiënne vermaakt zich hier uitstekend in een zandbak die vol ligt met scheppen/emmers en kiepwagens. Na bijna een uur spelen lopen we nog even vanaf de pier de aangrenzende winkelstraat van New Brighton in. We komen er niet echt achter of het nu laagseizoen is voor deze winkelstraat (de zomer in Nieuw Zeeland loopt op zijn einde) of dat het strand van New Brighton gewoon minder populair is geworden. Maar veel winkels zijn gesloten of lijken (in onze ogen in ieder geval) aan vernieuwing toe. We eten uiteindelijk maar een broodje bij de Subway, aangezien we geen ander aantrekkelijk restaurant tegenkomen. En daarna lopen we terug naar de auto en rijden we rustig terug naar ons huis.

De volgende dag (donderdag 21 maart) is al weer onze laatste dag in Christchurch en ook in Nieuw Zeeland! We hebben met de eigenaren van het AirBNB huis geregeld dat we om 12:00 uit mogen checken, zodat we even rustig de tijd hebben om onze koffers goed in te pakken. We zijn uiteindelijk blij dat we met Emirates vliegen, want daar mag je 30 kilo per persoon meenemen. Allebei onze koffers zijn namelijk ruim boven de 25 kilo. Maar goed, alles past er wel in. We ruimen het huisje nog even netjes op en laten de koelbox die we aan het begin van onze reis hebben gekocht hier achter. Hopelijk heeft iemand anders er nog iets aan.

Rond 12:00 rijden we weg bij het huisje en rijden we Christchurch in. We stoppen bij de memorial voor de 185 overleden mensen tijdens de aardbevingen in 2011. Dit is gesymboliseerd door 185 witte stoelen op een grasveldje neer te zetten. Er staan heel veel verschillende stoelen, van eetkamerstoelen, tot babystoeltjes, tot rolstoelen. De verscheidenheid aan stoelen en de lange rij aan stoelen maakt wel heel erg treffend duidelijk hoeveel slachtoffers er zijn gevallen.

Net achter deze memorial staat de nieuw gebouwde tijdelijke kerk van Christchurch. De grote kerk in het centrum van Christchurch is zo zwaar beschadigd en zelfs grotendeels ingestort dat deze niet meer bruikbaar is. Restauratie gaat nog vele jaren duren, waardoor de kerkgemeenschap naar een alternatieve oplossing heeft gezocht. Ze vonden deze bij een Japanse architect die in Japan een kerk heeft gebouwd van voornamelijk karton. Deze architect heeft ook voor Christchurch een kerk ontworpen en die binnen 2 jaar gebouwd met ijzeren pilaren, omwikkeld met dik karton, veel golfplaten en heel veel hout uit de omgeving. Van buitenaf ziet het er een beetje gek uit, een soort grote driehoek die ook nog eens niet symmetrisch is. Maar vanaf de voorkant ziet het er door het glas-in-lood raamwerk wel meteen weer herkenbaar als een kerk uit. Eenmaal binnen worden we hartelijk ontvangen door een aantal vrijwilligers. Een van de vrijwilligers is een 94 jarige dame die een praatje met ons komt maken en Fabiënne aan een tekentafel ‘parkeert’, zodat wij rustig even door het kerk(je) kunnen lopen. Het is heel indrukwekkend om te zien wat er met zo weinig middelen is gemaakt en het is ook mooi om te horen hoe enthousiast en open de vrijwilligers vertellen over hun kerk. Op een gegeven moment komt de pastoor van de kerk ook nog even langs en krijgen we te horen dat hij druk bezig is met het organiseren van de herdenking van de schietpartij bij een moskee in Christchurch eerder deze week. Die herdenking was diezelfde avond, maar daar kunnen wij niet bij zijn, want dan zitten wij al in het vliegtuig. We branden wel een kaarsje voor de slachtoffers van deze aanslag en een voor de aanslag in Utrecht. We zijn dan wel niet gelovig maar vonden dit toch een mooi gebaar.

We stappen weer in de auto en kiezen op goed geluk een straat uit in Christchurch waar volgens Google Maps een aantal restaurants bij elkaar in de buurt moeten zitten. Zodra we de straat inrijden hebben we een beetje onze bedenkingen bij deze straat, maar even later blijken er toch echt een enorme berg restaurants aan de rand van een klein winkelcentrum te zitten. We eten dan ook een uitgebreide (en late) lunch bij de Lone Star en rijden daarna door naar een benzine pomp in de buurt van het vliegveld om onze auto vol te tanken. Met een volle tank leveren we onze huurauto weer in bij Dollar Rentalcars in wat lijkt op een uit de kluiten gegroeide garage. Niet helemaal wat we ons bij een verhuurmaatschappij voorstellen, maar we worden wel heel netjes geholpen. We blijken bijna 5500 kilometer gereden te hebben de afgelopen 6 weken in Nieuw Zeeland, dat is ongeveer de helft van wat we normaal in een heel jaar rijden in Nederland! 😊

Met een busje worden we netjes afgezet op het vliegveld en we zijn dan ook netjes op tijd om in te checken. We vliegen met de maatschappij Emirates en deze staat erom bekend dat hij voornamelijk met de Airbus A380 vliegt. Dit is het grootste passagiersvliegtuig ter wereld en bestaat uit 2 volledige lagen voor passagiers en biedt ruimte voor 800 mensen. Ons vliegtuig lijkt nagenoeg vol te zitten (iig in de economy class) en vertrekt netjes rond 19:45 lokale tijd.

Na een kleine 3 uur landen we in Sydney voor een tussenstop. Wat we echter niet hadden verwacht is dat we allemaal het vliegtuig uit moeten, alles mee moeten nemen en door de security-checks van Australië moeten. Het is daarna ook zeer onduidelijk naar welke gate we weer toe moeten en hoe laat ons vliegtuig dan precies vertrekt. Gelukkig blijken we niet de enige te zijn, want in de rij voor de security-check komen we meerdere Nederlanders tegen met hetzelfde probleem. Met zijn allen vinden we uiteindelijk wel weer de juiste gate (waar nog geen enkel bestemming op de borden staat) en mogen we na ongeveer een uur weer boarden. Ook dit verloopt wat rommelig, maar uiteindelijk vertrekt ook dit vliegtuig weer redelijk op tijd richting onze eindbestemming Dubai.

Deze vlucht duurt in totaal 14 uur. Volgens onze biologische klok (Nieuw Zeeland tijd) zijn we ondertussen al 15 uur wakker en Fabiënne valt dan ook al redelijk snel in slaap in het vliegtuig. Het vliegtuig zelf is van binnen echt opvallend stil, zelfs zo stil dat ik de noice-canceling functie van mijn koptelefoon niet nodig heb. Nadeel hiervan is dan wel weer dat je de geluiden van de andere passagiers beter hoort. We blijken in een deel van het vliegtuig te zitten waar meerdere gezinnen met kleine kinderen zitten en elke keer als ik net een beetje in slaap val, hoor ik een kind huilen. Omdat ik bang ben dat dit Fabiënne is, schrik ik hierdoor steeds weer wakker, waardoor ik uiteindelijk maar enkele losse uurtje slaap.

We komen daarom allemaal redelijk moe aan in Dubai rond 5:00 in de ochtend (lokale tijd). De koffers hebben we snel weer bij elkaar en ook de douane komen we erg soepel doorheen. We staan dan ook voor 6-en al buiten bij de taxi’s en worden door een Indiaanse vrouw naar ons hotel gereden. Onderweg vertelt ze dat ze gescheiden is van haar man in India en de voogdij over haar 2 kinderen heeft gekregen. Ze is 11 jaar geleden uit India verhuist naar Dubai, omdat ze hier daadwerkelijk werk kon vinden en verteld trots zo te studie van haar 2 kinderen kan betalen, die nu 16 en 14 zijn. Pas na een paar minuten beseffen Angelica en ik ons nagenoeg tegelijkertijd dat haar kinderen nog steeds in India zijn en dat ze in haar eentje naar Dubai is gekomen. Ze blijkt 4x per jaar een week naar haar kinderen te gaan en de rest dus in Dubai aan het werk te zijn. Wat een moeilijke keuze moet dat zijn geweest!

Verder vertelt ze ook nog dat het sinds dit weekend pas toegestaan is voor haar om in Dubai ook alleen mannen te vervoeren in haar taxi. Tot voorkort mocht ze alleen gezinnen of vrouwen/kinderen vervoeren. Het was voor een vrouw(-elijke chauffeur) namelijk verboden om met een vreemde man in één auto te zitten. Dat beperkte het aantal ritten dat zij uit kon voeren dus best wel. Gelukkig past Dubai de wetten steeds meer aan richting de moderne tijd.

De rit naar ons hotel duurt nog geen 15 minuten en we staan dus nog voor 6:30 op de stoep bij ons hotel. We mogen officieel pas inchecken vanaf 14:00 en helaas hebben ze niet eerder al een kamer voor ons beschikbaar. We geven onze koffers af in het hotel en lopen daarna wat doelloos rond langs het water waar ons hotel aan ligt. Na ongeveer een uur hebben we dat wel gezien en besluiten we terug te lopen naar het hotel. Daar heeft inmiddels een wisseling van de wacht plaatsgevonden achter de receptie en nu blijkt er wel wat eerder een kamer beschikbaar te zijn. We wachten uiteindelijk nog ruim een uur in de lobby tot we naar onze kamer kunnen en rond 11:00 ploffen we allemaal uitgeput op bed. We vallen dan ook alle 3 in slaap om pas rond 18:30 weer wakker te worden…

We hebben nu allemaal redelijk honger en besluiten op zoek te gaan naar wat eten. Het plan is om met de metro naar een verlicht park te gaan waar onze taxi chauffeur over vertelde. We zoeken via Google Maps een restaurant uit daar in de buurt en gaan op weg naar de metro. De metro ligt op loopafstand van het hotel. Er blijkt een flink plein achter ons hotel te liggen waar de hele dag en nacht bedrijvigheid lijkt te zijn. Hier vinden we ook de ingang voor de metro en deze oogt super modern, groot en vooral heel schoon. We kopen een rode ov-chipkaart waarmee voor omgerekend 1 euro 25 per persoon naar elke halte in Dubai kunnen rijden (Fabiënne mag nog gratis mee). Het metro netwerk bestaat op dit moment maar uit 3 lijnen, waarvan er één maar heel kort is (en ver uit onze richting ligt). Het is voor ons dus super overzichtelijk, we hoeven maar 2 lijnen in de gaten te houden en de eerste halte na onze opstapplaats is al een knooppunt voor deze 2 lijnen.

Met de metro rijden binnen een kwartier naar onze bestemming en we stappen uit in een straat vol met hoge torens. Onder elk van deze torens zitten kleine/grotere winkels en één daarvan is het Italiaanse restaurantje wat we uitgezocht hebben. Volgens sommige recensies (wederom op Google Maps) zit dit restaurant hier al meer dan 20 jaar. Het restaurant is niet groot, maar zit wel goed vol. Ze hebben voor ons nog een plekje en we eten 2 lekkere pizza’s en Fabiënne krijgt patat. Uiteindelijk rekenen we nog geen 40 euro af voor een voorgerecht, hoofdgerecht en 2 mixdrankjes. Het is ondertussen negen uur geweest en de vermoeidheid slaat bij ons alle drie weer toe. We besluiten daarom maar lekker terug te gaan naar het hotel om zo direct weer een beetje in het Dubai ritme te komen.

Fabiënne wordt helaas om 3:30 wakker en kan niet meer slapen. Ze wil gelukkig wel rustig op haar bed iPad kijken, zodat Angelica en ik nog even rustig kunnen blijven liggen. Rond 7 uur gaan we ontbijten en het valt echt op hoe erg het personeel met Fabiënne in de weer is. Ze willen allemaal met haar op de foto en ze wordt aan de hand meegenomen om al het personeel in de eetzaal te ontmoeten. Gelukkig vind Fabiënne dit best grappig en ze huppelt vrolijk mee. Na het ontbijt gaan we met de metro naar de WAFI shopping mall. In deze mall zit een grote Carrefour (supermarkt) en ook een zaak genaamd Kids Connection (indoor speeltuin). De mall blijkt erg groot te zijn, maar een duidelijke ingang kunnen we niet vinden. We dwalen een beetje rond het complex en op een gegeven moment lopen we langs een prachtig buitenzwembad dat onderdeel blijkt te zijn van het piramide vormig hotel dat naast de mall ligt. We vragen uiteindelijk aan een bar-medewerker hoe we in de mall uitkomen en mogen dwars door het hotel naar de voorkant van de mall.

In de WAFI mall blijkt een science exhibition te zijn (WAFI Science Factory). Deze tentoonstelling is erg interactief en gericht op kinderen. Ze kunnen bijvoorbeeld zien hoe het menselijk lichaam in elkaar zit (en dit ook uit elkaar halen). Ze leggen uit hoe een katrol werkt, hebben verschillende apparaten die op geluid reageren en ook een levensgrote zenuwspiraal. Bij elk van de stands staat een vrijwilliger (?) die uitleg geeft en kun je stempels krijgen op een soort spaarkaart. We vinden het zo leuk om te doen, dat we alle stand aflopen en uiteindelijk met een volle spaarkaart een certificaat krijgen dat we echte onderzoekers zijn. 😊

De indoor speeltuin (Kids Connection) vind Fabiënne helemaal geweldig. Ze heeft binnen no-time contact met verschillende kindjes en ze rennen en vliegen achter elkaar aan. In tegenstelling tot een Nederlandse MonkeyTown is het hier helemaal niet zo druk en lijkt er zelfs wel meer personeel dan spelende kinderen. Dit personeel houdt de kinderen goed in de gaten en helpt de kinderen zelfs. Ouders kunnen dus rustig langs de kant blijven zitten. Het valt ons ook op dat er veel kinderen zijn met een au-pair of nanny. Schijnbaar heeft niet iedereen zelf zin/tijd om met zijn kind naar een speeltuin te gaan. Na 2 uur intensief spelen moet Fabiënne uit de speeltuin (je koopt een kaartje voor 2 uur). Ze is helemaal bezweet en heeft echt al haar energie verbruikt tijdens het spelen. We gaan daarom terug naar het hotel en bestellen daar roomservice. Dit is verrassend goedkoop, voor 15 euro hebben we een goede hamburger en een lekker bord rijst met kip. Fabiënne was onderweg naar het hotel al in slaap gevallen en die slaapt in het hotel ook aan één stuk door.

De volgende morgen (zondag 24 maart) wordt Fabiënne dan ook al weer vroeg wakker (deze keer is het half 6). Ze kijkt weer even wat iPad en wederom rond 7 uur zitten we aan het ontbijt. Na het ontbijt gaan we met de metro naar de Dubai Mall. Naast de Dubai Mall ligt de Burj Kalifa, met 828 meter de hoogste toren van de wereld! We hebben kaartjes gekocht om naar de 124e etage te gaan en daar voor mij ook een Virtual Reality Experience te doen. Eenmaal boven blijkt het uitzicht een beetje tegen te vallen. Er is veel zand in de lucht, waardoor je helaas niet heel Dubai kunt zien. Het grootste gedeelte van de 124e etage is binnen achter glas, waardoor Angelica geen last heeft van haar (lichte) hoogtevrees. Tijdens de VR experience heb ik dat echter wel! Het verhaal is dat ik met een soort radiozender naar de top van de Burj Kalifa moet klimmen. Natuurlijk gaat het laatste stuk niet met een lift, maar met zuignappen over de ramen aan de buitenkant (Mission Impossible anyone?!). Als ik bovenop de toren sta moet ik met een virtuele parachute naar beneden springen. Ik ga zo op in de simulatie dat ik met knikkende knieën naar beneden sta te kijken en niet meer durf te bewegen. Echt heel bijzonder wat een VR-bril met je kan doen!

De rest van de dag lopen we rustig rond in de enorme mall. We vergapen ons aan het enorme aquarium dat zich in de mall bevind en waar zeker 10 haaien, enorme roggen en hele scholen vissen doorheen zwemmen! Er lijkt geen einde te komen aan het aantal merk winkels en aangezien de hele mall ook nog eens 3 etages heeft, kun je hier heel wat kilometers lopen. Rond etenstijd gaan we naar de Cheese Cake Factory in de mall en eten een heerlijke burger en een bord pasta. Als toetje natuurlijk een heerlijke, super machtige cheese cake die we samen delen maar niet eens helemaal op krijgen. Fabiënne heeft hier weinig van meegekregen, want die was in wandelwagen in slaap gevallen. Na het eten lopen we nog naar de fonteinen buiten de mall en krijgen zo een korte show op muziek, waarbij de Burj Kalifa en fonteinen prachtig verlicht zijn. Rond 21:00 gaan we moe maar voldaan terug naar het hotel.

De volgende dag (maandag 25 maart) moeten we vroeg opstaan. We hebben namelijk een tour geboekt naar de Sheik Zayed Grand Mosque in Abu Dhabi. Abu Dhabi is andere emiraat van de Verenigde Arabische Emiraten en ligt op zo’n 120 kilometer vanaf Dubai. We worden bij het hotel opgehaald met een jeep en pikken bij 2 andere hotels nog meer mensen op. Met de jeep rijden we uiteindelijk naar de rand van Dubai om daar over te stappen op een busje dat daar staat te wachten met nog meer mensen. Het busje rijdt in iets meer dan uur naar Abu Dhabi en onderweg vertelt de gids allerlei leuke feiten over Dubai/Abu Dhabi en de moskee die we gaan bezoeken.

Eenmaal aangekomen bij de enorme moskee moet Angelica (en de andere dames) een abaya (zwarte jurk) en hoofddoek aan, welke de gids meegenomen heeft. Mannen moeten een lange broek dragen, de schouders bedekt hebben en mogen geen tatoeages zichtbaar hebben. Voor kinderen gelden dan weer geen speciale regels. We lopen via een kleine glazen koepel op de parkeerplaats langs een security checkpoint en daarna ondergronds naar de ingang van de moskee. Vanaf de ingang mogen we zelf ruim een uur door de moskee lopen en kijken onze ogen uit. Het binnenplein is enorm en volledig van marmer. Elke pilaar en elk stukje muur is ingelegd met andere kleuren marmer en alles blinkt en straalt je tegenmoet. We lopen tussen de pilaren door richting de gebedsruimte. Fabiënne speelt ondertussen verstoppertje tussen de marmeren pilaren, wat leuke foto’s oplevert en vertederde blikken oplevert van de voornamelijk mannelijke bewakers. Eenmaal aangekomen bij de grote gebedsruimte zien we een enorme ruimte waarin 3 enorme kroonluchters hangen. Deze blijken elk meer dan 9000 kilo te wegen en zien er heel indrukwekkend uit. Van de gids hadden we gehoord dat het tapijt in deze ruimte met de hand geweven is. Het schijnt het grootste handgeweven tapijt ter wereld te zijn, waar meer dan 300 mensen 2 jaar aan gewerkt hebben! De details in het tapijt zijn echt prachtig. Via een tuin aan de zijkant van de moskee lopen we terug naar de voorkant en wachten bij de ingang op de rest van de groep. We raken aan de praat met een Indiaanse vrouw die in haar eentje met deze tour mee is. Ze blijkt samen met haar man in Dubai te zijn voor zaken en ze hebben een startup in India voor een smartphone app m.b.t. smart city/smart roads (klinkt erg interessant!). Ze heeft samen met haar man op meerdere plaatsen in de wereld gewoond, maar vind het nu toch wel weer fijn om dicht bij haar familie in India te wonen. Als iedereen compleet is (wat langer duurt dan het gepland uur) lopen we terug naar de bus en rijden terug naar Dubai. Tijdens de rit vallen meerdere mensen in slaap en ook Fabiënne doet even haar ogen dicht.

Als we bij ons hotel aangekomen zijn is Fabiënne weer wakker en besluiten we nog een keer naar de Dubai Mall te gaan. We gaan hier eten bij het Rainforest Café. Het is net of je midden in een oerwoud zit en elk kwartier komen de olifanten, apen, slang en het hele bos tot leven en maakt het geluid. Fabiënne vind het de eerste paar keer eng, maar begint er daarna wel de lol van in te zien. Het eten valt helaas wat tegen, het is duur en smaakt maar matig. De Cheese Cake Factory was gisteren een heel stuk beter. We lopen in de mall nog langs de indoor ijsbaan en enorme waterval, te zot voor woorden dat dit allemaal in een winkelcentrum zit! Daarna kijken we nog een keer naar de fontein show (met andere muziek en lichteffecten dan gisteren) en gaan we uiteindelijk rond acht uur weer terug naar ons hotel. Fabiënne lijkt nu eindelijk ook het Dubai ritme te pakken te hebben en gaat rond half 9 lekker slapen.

Morgen nog één volle dag in Dubai en woensdag vliegen we al weer naar Nederland. De 8 weken vakantie zijn echt voorbij gevlogen!

Wist je dat:

• Metro’s in Dubai geen personeel hebben? Zelfs geen bestuurder?!
• Het weekend in Dubai op vrijdag en zaterdag valt?
• Ze dus op zondag naar school en werk gaan?
• Vrijdag de gebedsdag is? En wij als toeristen dan dus niet naar de moskee mogen?
• Je in Dubai persoonlijke autokentekens kunt kopen?
• Een 3 cijferig autokenteken in Abu Dhabi rond de 50.000 USD kost?
• 2 en 1 cijferige kentekens ook te koop zijn, maar die meer kosten dan een Ferrari?
• Het eiland in Abu Dhabi waarop Ferrari World en het Formule 1 circuit liggen, is aangelegd voor 40 miljard dollar?
• Heel de stad Dubai voor nog geen 20 miljard is gebouwd?
• Een public school voor expats in Dubai niet gratis is? Dit zo’n 2000 USD per jaar kost?
• De overheid in Dubai doorleren stimuleert door deze 2000 USD te vergoeden als je gemiddeld voor alle vakken (4 jaar lang) een 8 of hoger hebt gehaald?
• Er private schools zijn? Die beginnen bij $6000 en oplopen tot zo’n $30000 per jaar?
• Dubai maar 4% van alle olie in de Verenigde Emiraten produceert?
• De overige 96% door Abu Dhabi wordt geproduceerd?!
• Een kamer van 40m2 aan de rand van Dubai zo’n 1000 USD per maand kost?
• De huur voor een kamer midden in de stad al oploopt naar 1500 USD per maand?
• Dat de bouw van de Grand Mosque 11 jaar heeft geduurd?
• De laatste 3 jaar alleen maar versieringen zijn aangebracht?
• Dat de bouw uiteindelijk 550 miljoen USD heeft gekost?
• Dit niet door de overheid maar door de koninklijke familie zelf is betaald?
• Alle medewerkers van de moskee nog steeds door de koninklijke familie zelf worden betaald?
• Dat koning Zayed de moskee zelf nooit in al zijn pracht en praal heeft kunnen zien, aangezien hij in 2004 is overleden en de moskee pas in 2007 klaar was?
• De maximum snelheid op de snelweg 140 km/u is?
• Wc’s hier bijna standaard een soort korte tuinslang naast de pot hebben hangen?
• Het de bedoeling is dat je hiermee je billen schoonmaakt terwijl je op de wc zit?
• Je daarna alleen nog toiletpapier gebruikt om af te drogen?
• En dit toiletpapier niet doorspoelt, maar in een emmertje naast de pot moet gooien?
• Wij dit, heel eigenwijs, niet doen. En dus gewoon wc papier gebruiken zoals we gewend zijn.
• Mannen een witte djellaba aan hebben en vrouwen een zwarte abaya. Dit is omdat vrouwen geen doorschijnende kleding mogen dragen?
• Vooral de jonge vrouwen prachtig versierde abaya’s dragen met glittersteentjes?
• Het personeel in ons hotel wegloopt met Fabiënne? Soms zelfs letterlijk. Gisteren werd ze meegenomen door een medewerker om even later terug te komen van een winkeltje op de hoek, incl. tasje met snoepgoed waaronder een verrassingsei.
• Wij dit toch een beetje spannend vinden.
• Het ook opvalt dat vooral mannen erg op kinderen gericht zijn. Ze bijvoorbeeld foto’s van hun eigen kinderen aan Fabiënne laten zien, snoepjes geven, zogenaamd Jet afpakken (waar ze natuurlijk geen vrienden mee maken). Ook in de metro zijn het vaak de mannen die een blik werpen in de buggy en vertedert glimlachen.
• Fabiënne gisteren alleen op een bankje in de metro heeft gezeten en zich daardoor een hele grote meid voelde.
• Fabiënne alle stations in het Engels napraatte en dit nog vrij aardig deed ook?

11 maart 2019

Na een stormachtige nacht in Kaka Point (wat het weer betreft dan. 😉) gaan we eerst naar Nugget Point. Een uitzichtpunt hier 5 minuten vandaan. Om het goede uitzicht op de “nuggets” te hebben, rotsen die in de zee liggen, moet je vrij steil omhoog klimmen naar de vuurtoren. Gezien onze wandeling gisteren laat ik dit even aan me voorbij gaan. Fabienne wil in eerste instantie met Rogier mee maar besluit uiteindelijk toch maar bij mij te blijven wachten. Rogier wandelt dus zelf naar boven om een paar mooie plaatjes te schieten.

Hierna gaan we verder, of eigenlijk terug op de route, naar Purakaunui Falls. Een kleine maar werkelijk prachtige wandeling brengt ons naar de waterval. Hij is niet heel hoog maar gaat over meerdere vrij brede plateaus naar beneden, erg mooi. Op de wandeling terug wordt ik bijna overvallen door de pracht van dit stukje puur natuur Nieuw Zeeland. De natuurlijke beplanting is zo mooi met hoge en lage varens. (die laatste precies zoals mijn moeder ze vroeger in de badkamer had staan) en het staat er vol met oude bomen, watervalletjes en het oogt heel groen en jungle achtig. Ik roep dan ook uit: “Wat is het hier mooi!”.

Vanuit dit mooie plekje gaan we naar ons volgende huisje wat staat in Dunedin in Baldwin Street. Volgens het Guinness Book of Records de steilste straat van de wereld met een stijging van 19,3 %.

Aangekomen bij ons huisje moeten we wel toegeven dat de straat echt waanzinnig steil is. Hij start wel rustig omhoog maar gaat daarna ineens heel steil verder. Er zijn op een gegeven moment ook geen stoepen meer maar trappen. En natuurlijk is de straat bezaaid met toeristen. Ons huisje ligt aan het begin, nog vlakke stuk, van de straat en oogt aan de voorkant heel klein. Hij loopt alleen helemaal door naar achterin en is heel leuk ingericht. Het is een beetje een bij elkaar geraapt zooitje maar het voelt wel heel huiselijk aan. Voor Fabienne is er speelgoed en er is een tv met zeer uitgebreide dvd collectie. Rogier en ik nemen het ervan ’s avonds en gaan met een lekker kaasje op de bank een filmpje kijken. (Mr. & Mrs. Smith, blijft geweldig!)

12 maart 2019

Vanmorgen hebben we lekker uitgeslapen en wat gekeuteld in het huisje. Fabienne heeft een Tinkerbel film gevonden die ze helemaal geweldig vind dus die hebben we natuurlijk gekeken. ’s Middags gaan we naar Larnach Castle. Zo gezegd het enige kasteel in Nieuw Zeeland maar eigenlijk is het meer een landhuis. In ieder geval hadden we er zin in.

Daar aangekomen beginnen we in het kasteel. Het is gebouwd in 1866 en er zijn uiteindelijk Europese werklui ingehuurd voor o.a. het interieur, houtbewerking ed. Dat was wel heel mooi om te zien. Verder vonden we het eigenlijk wat tegenvallen. Het was vrij klein (voor een kasteel dan) en er stonden geen originele spullen meer in het huis. Daarnaast werd er erg weinig informatie gegeven over wie er gewoond hadden en hoe het leven toen was. Wat we wel interessant, slim en een beetje vies vonden was dat ze heel handig gebruikt maakten van mest. Achter de paardenstallen werd een grote opslag gemaakt waar alle paardenmest naartoe werd verplaatst. Ook de toiletten van het kasteel kwamen daar op uit. De gassen (methaan) die van deze mesthoop afkwam werden gebruikt om de verlichting te laten branden.

Na in het kasteel gekeken te hebben keken we wel erg uit naar de kasteel tuinen. Maar ook deze stelden, op een stukje na, niet veel voor. Na alle bloemenpracht van de lavendelboerderij een paar dagen terug hadden we een beetje verwacht dat dat hier ook zo zou zijn, maar helaas.

Op de heenweg waren we over een weg gekomen die boven Dunedin lag. Beneden aan de berg zag ik ook een weg lopen die langs de zee slingerde. Veel leuker! Dus terug hebben we die route genomen. Natuurlijk doe je er dan veel langer over maar wat een mooie uitzichten weer.

Bij het huisje aangekomen wilde Rogier toch wel graag de steile straat oplopen. Fabienne en ik hebben vanuit het raam in de woonkamer toegekeken en foto’s gemaakt. Fabienne vond het super leuk om papa “op de berg” te zien.

’s Avonds pakken we allebei ons boek er weer eens bij. We lezen deze vakantie echt veel te weinig vinden we zelf. We zijn bezig in de serie van “The Darkest Minds” van Alexandra Bracken. Een spannende jeugdboeken serie waar we eerst de film van hebben gezien. Het is een trilogie dus we kunnen nog even verder… En voor iedereen die denkt dat we nu gezellig op één e-reader aan het lezen zijn omdat we hetzelfde boek lezen, we hebben er allebei eentje en maken er (bijna) een wedstrijdje van wie verder is dan de ander. 😊

13 maart 2019

Tijd om weer verder te gaan. We rijden naar Shag Point waar een zeehondenkolonie zou moeten zitten. Terwijl we aankomen rijden zien we ze al liggen in het gras. Dat hebben we nog nooit gezien. Op het strand- ja, op rotsen- ja maar op gras- nee. Wanneer we naar het uitzichtpunt lopen bij de zee blijkt het er vol te zijn met zeehonden! Wat zijn het er veel! Ze zijn allemaal nogal verspreid dus overal waar je kijkt zie je zeehonden. Wat blijft het toch een machtig gezicht om deze dieren zo dichtbij in het wild te kunnen zien. Het luieren, het zonnen, het spelen in het water. We kunnen er uren naar kijken. Wanneer we later een stukje naar beneden lopen en Fabienne met Rogier richting het water loopt komt er een zeehond naar ze toe gezwommen en hij lijkt ze echt te bekijken voordat hij uiteindelijk weer verder zwemt.

We rijden verder. Hoewel we het eigenlijk niet van plan waren gaan we toch naar de Moeraki Boulders. Een boulder is een kogelronde steen die soms wel een omtrek van een paar meter kan hebben. Ze zijn gevormd door kalkzouten die zich zo’n 60 miljoen jaar geleden hebben opgehoopt rondom een harde kern. Het is wel een heel bijzonder gezicht hoor. Al deze “knikkers” op het strand en in het water. We zien er zelfs één die nog voor ¾ in het strand ligt en eentje die half uit de duinen steekt. Ondanks dat het hier heel erg toeristisch is, is het wel een hele leuke plek om te kijken. Fabienne maakt er een spelletje van en doet alsof het vloed wordt en je snel op de stenen moet gaan staan. Ook vind ze weer een tak waarmee ze tekeningen in het zand maakt. (afgekeken uit de film “Hoe tem je een draak”). We lopen hier ruim een uur rond en maken veel foto’s van dit wonderlijke natuur verschijnsel. Daarna lopen we terug naar het beginpunt waar ook een restaurant zit. Even wat eten en dan nog een flink stukje rijden naar Oamaru wat meer in het midden van het Zuidereiland ligt. We zijn hier de vorige keer ook geweest en hebben toen het Steampunk HQ bezocht. Steampunk is een thema waarbij verleden, heden en toekomst elkaar ontmoeten. Vaak zie je dan allerlei futuristische apparaten maar wel Victoriaanse kledij enzo. Beetje vaag maar wel heel leuk. Dit “museum” slaan we nu over maar er blijkt nu een heus Steampunk-speeltuin te zijn. Daar willen we wel even kijken natuurlijk. Het ziet er allemaal heel tof uit en Fabiënne vind het natuurlijk geweldig om even lekker te kunnen spelen. Zelfs Rogier doet nog even mee door een paar keer met de kabelbaan naar beneden te glijden. Fabienne kwam niet meer bij van het lachen.

Na een tijdje gespeeld te hebben was het wel tijd om ons huis voor de nacht op te zoeken. Gelukkig was dat nog maar 3 minuten rijden. We verbleven in een huis uit 1910. Veel oude details waren nog bewaard zoals het glas in lood. Er lag een mooie tuin omheen en wat was het groot! Tot nu toe treffen we het wel met alle huizen. Allemaal nog redelijk binnen onze prijsklasse en toch allemaal erg compleet en luxe.

’s Avonds begint het heel hard te regenen en op deze oude daken, van een soort golfplaat, hoor je dat heel goed. Dus met het getik van de regen zijn we lekker in slaap gevallen.

14 maart 2019

Na een heerlijke nacht worden we wakker gemaakt door onze eigen wekker die keihard roept dat ze moet plassen. 😉

We hebben vandaag een flinke rit voor de boeg. We rijden eerst naar Twizel, waar we ook de Airbnb hebben later die dag. In Twizel lunchen we wat en spelen nog een poosje in de speeltuin. We raken aan de praat met een Deense die daar ook op vakantie is met haar gezien. Fabienne speelt ondertussen met haar dochtertje. Heel leuk om weer te horen hoe sommige dingen, in dit geval het ouderschapsverlof, geregeld zijn in andere landen. Ik denk dat we zeker een uur hebben staan praten met elkaar.

We gaan uiteindelijk wel verder want we willen naar de voet van Mount Cook vandaag. Dat is nog zeker anderhalf uur rijden. De rit ernaartoe is weer heel erg mooi. Van hele platte groene stukken, tot hele ruige, bijna steppe-achtige landschappen. Het is vandaag heel erg bewolkt dus we hopen wel wat van Mount Cook te kunnen zien. Terwijl we steeds dichterbij komen zien we de bewolking steeds verder wegtrekken en doemt hij daar ineens voor ons op. Mount Cook is met zijn ruim 3500 meter de hoogste berg van Nieuw Zeeland. We hebben hem al gezien vanaf de andere kant toen we bij Fox Glacier waren en tijdens onze vorige reis zijn we eroverheen gevlogen en hebben we op één van zijn gletsjers gestaan. Toch is ook dit weer een super mooi gezicht. Hoe hij overal bovenuit torent met zijn besneeuwde toppen. We zien zelfs heel goed de gletsjers liggen! We maken veel foto’s en genieten van het uitzicht. Daarna rijden we weer terug naar Twizel waar we, wederom, in een heerlijk huis verblijven. Deze heeft een mooie gashaard met daaronder meerdere lades. In 4 van die lades zit speelgoed. Je snapt dat Fabienne d’r dag niet meer stuk kon.

Rogier en ik genieten ’s avonds weer van een filmpje (Safehouse) vanuit onze relax stoelen. ( Je weet wel van die stoelen met zo’n knop aan de zijkant waardoor ze in de lig stand komen te staan met uitgeklapt voetenbankje en al…)

15 maart 2019

Vandaag blijven we lekker “thuis”. Fabienne en ik knutselen wat. Natuurlijk moet er een tekening geverfd worden voor Luna. We doen nog wat boodschappen. Wanneer we weer terug komen krijgen we van Sandra (die we hier een paar keer bezocht hebben) een berichtje of we het nieuws al gezien hebben. Er bleek in Christchurch, hier 200 kilometer vandaan, een grote aanslag te zijn geweest. We zetten meteen het nieuws aan en volgen lange tijd de gebeurtenissen op het nieuws.

Het is zo bizar dat ik afgelopen week tijdens een autorit nog dacht dat Nieuw Zeeland zo fijn veilig is. Hier gebeurd nooit iets. En dan gebeurd er dit. We zijn er toch wel wat verslagen van, zeker omdat Christchurch onze volgende bestemming is waar we morgen naartoe gaan. Zo blijkt maar weer dat er overal ter wereld gekken rondlopen.

16 maart 2019

Op naar wat het tofste uitje tot nu toe zou worden. De Alpacafarm!

Deze farm ligt op de route naar onze volgende bestemming. Op verschillende tijden worden er rondleidingen gegeven en dat lijkt ons (mij) wel heel erg leuk. We komen iets te laat voor de tour van 12 uur maar mogen gewoon mee. We krijgen ‘gumboots’ oftewel kaplaarzen van de eigenaresse. Fabienne zelfs een paar gouden met glitters en we worden meegenomen naar de eerste wei waar onze gids Libby van een jaar of 17 op ons staat te wachten. Er zijn al wat Aziaten aanwezig die overigens weinig aandacht hebben voor Libby en alleen maar selfies maken met de Alpaca’s. Wij willen wel graag meer weten over deze dieren. Ze blijken hier op de farm Alpaca’s en Lama’s te hebben. Lama’s zijn wat groter dan Alpaca’s maar zijn over het algemeen wel vriendelijker. Lama’s staan er om bekend dat ze veel spugen maar het zijn volgens Libby juist de Alpaca’s die dat veel doen. We krijgen zelfs een smakelijk verhaal te horen over dat Libby een keer in haar mond is gespuugd. En als je dan bedenkt dat Alpaca spuug eigenlijk gewoon braaksel is dan snap je wel hoe wij keken bij dit verhaal…

Libby heeft een bak met snoepjes bij zich waarvan Fabienne een handje krijgt zodat ze de Alpaca’s kan voeren. De grootste lama is er als de kippen bij en knabbelt ze allemaal uit Fabienne d’r handje. Omdat Alpaca’s en Lama’s geen boventanden hebben en een gespleten bovenlip voelt het als heel zacht gekriebel. Fabienne vind het, tot onze verbazing, heel erg leuk en giechelt erop los. Ze roept heel hard: “Ik love Alpaca’s!” Libby vertelt ondertussen over de farm en dat de Alpaca’s gehouden worden voor hun fleece (zo noemen ze de wol van Alpaca’s). De lama’s staan er eigenlijk voor de leuk bij want hun fleece is eigenlijk wat te stug en kriebelig om goede garen van de spinnen.

Nadat we de mannetjes die in deze wei staan te snoepen hebben gegeven gaan we naar de vrouwtjes. We moeten een eindje lopen want die staan in een andere wei een eindje verderop. Bij de vrouwtjes zijn ook baby Alpaca’s!!! Ze hebben er 5. Drie mannetjes en twee vrouwtjes waarbij de oudste nu zo’n 4 maanden is en de jongste een maand. Libby vertelt over de karakters van de verschillende Alpaca’s en Lama’s en het blijkt zelfs dat de baby-jongens echte rauwdouwers zijn en de meisjes echte “lady’s”. Zoals ook zo vaak bij mensenkinderen. We zien ook dat de meisjes rustig in het gras liggen, terwijl de jongens spelen en nieuwsgierig zijn.

De baby Alpaca’s zijn ook echt super zacht. Heel leuk.

Ook hier voert Fabienne weer wat Alpaca’s tot er een Lama aan haar laarsje snuffelt, hard niest en achteruit springt. Fabienne schrikt daar zo van dat ze er gelijk klaar mee is. Gelukkig heeft ze het er in de auto nog wel over dat ze het heel erg leuk vond. En van de mevrouw in de winkel kreeg ze nog een gratis boekje over Alpaca’s (een foldertje) wat ze toch wel heel lief vond van die mevrouw. 😊

We eten in het plaatsje Fairlie, waar ook de farm zit, een pie bij een warme bakker, zoeken weer een speeltuin op en gaan daarna naar onze laatste AirBNB in Nieuw Zeeland in Christchurch. We lijken het beste voor het laatst bewaard te hebben want wat een prachtig huis is dit! Het is niet alleen modern maar ook heel groot en van alle gemakken voorzien. Een keuken met alles erop en eraan, een gashaard en airco’s, een Tv-ruimte met Xbox en boeken die je zelfs mee zou mogen nemen als je dat zou willen en als extraatje hebben de eigenaars allerlei lekkers voor ons in huis gehaald. Er ligt brood en eieren, maar ook wijn, chocolade en een lekker kaasje. Voor Fabienne een spiksplinternieuw kleurboek en een doosje waskrijtjes. Het uitzicht vanuit dit huis is weer fenomenaal. We kijken alleen maar op weides en ergens in de verte ligt er nog een huis. Wij blijken de eerste huurders te zijn van deze (jonge) eigenaren. Ze vertellen dat ze zelf ook veel met AirBNB gereisd hebben en dat is zeker te merken. Aan alles is gedacht. We blijven hier tot en met donderdag wanneer we vertrekken naar Dubai. We gaan ons hier zeker wel vermaken.

17 maart 2019

We doen weer een dagje lekker niks. Morgen gaan we walvissen kijken in Kaikoura zo’n 150 kilometer verderop dus dat wordt een drukke dag.

Vandaag doen we niet meer dan de boodschappen en vermaken we ons in het huisje. Fabienne en ik knutselen wat. Later doet ze samen met Rogier een spelletje op de Xbox. ’s-Avonds ga ik weer verder in mijn journal. Moet nog een zooitje foto’s inplakken en gaat Rogier verder met zijn spelletje op de Xbox. Iets met Zombies ofzo…. We hebben het in ieder geval allemaal erg naar onze zin.

18 maart 2019

Vandaag is het dan zover. We gaan walvissen kijken! Dit was het enige wat we de vorige reis niet hebben gedaan en wat we echt heel jammer vonden. Toen was de weg afgesloten na wat aardverschuivingen en konden we er moeilijk komen. Nu kan dat wel alleen moeten wij er dus wel een stuk voor rijden. We hebben overwogen om in Kaikoura voor een nacht een slaapplek te vinden maar dat was moeilijk te vinden én als we het al vonden veel te duur. We moeten om half 10 inchecken bij de boot en het is ruim 2 ½ uur rijden. De wekker gaat dus om half 6! Om half 7 zitten we in de auto op weg naar Kaikoura. Wanneer we daar in de buurt komen slingert de weg weer langs de zee (of oceaan eigenlijk) en zien we op veel plaatsen zeehonden zitten. Gewoon op een paar rotsen in zee zo’n 6 meter vanaf de weg. Zo tof!

Na het inchecken kopen we eerst anti-zeeziek pilletjes. Dit wordt in allerlei recensies aangeraden door toeristen dus dat doen we dan toch maar. Vooral Rogier heeft er snel last van dus maar het zekere voor het onzekere.

Om 10 uur krijgen we een ‘safety briefing’ met korte uitleg over de boot en waar de nooduitgangen en zwemvesten zich bevinden. En dan met zijn allen naar de bus die ons in 5 minuten naar de haven brengt waar we aan boord mogen. Wij mogen als eerste omdat we Fabienne bij ons hebben. Bij de uitleg van wat we vandaag gaan doen aan boord wordt er ook een paar keer op gewezen dat de medepassagiers rekening moeten houden met “het kind aan boord” en moeten zorgen dat ze plaats maken voor haar zodat zij ook goed kan kijken. Echt heel netjes. De boot zit met zo’n 40 mensen helemaal vol maar hij is ruim genoeg zodat we allemaal goed zicht hebben op zee. Met het in- en uitvaren van de haven zijn we bij wet verplicht te blijven zitten en pas later mogen we aan dek. Al na een half uur wordt de eerste walvis, een spermwale, gespot. Wat een gaaf gezicht zeg! Het water wat uit zijn blowhole spuit kleurt zelfs af en toe als de regenboog wanneer de zon er goed op schijnt. Na een minuut of 5 ademt hij nog een keer diep in en maakt dan een duik waarbij de staart mooi omhoog komt. Prachtig! Ook Fabienne geniet er erg van.

Verder naar de volgende. Die wordt al vrij snel gevonden en dit keer zijn het zelfs twee walvissen naast elkaar! Dat schijnt erg bijzonder te zijn. En waar wij op hopen, een dubbele “tail” foto, lukt nog ook wanneer ze allebei tegelijk duiken. Daarna gaan we nog een keer terug naar de eerste walvis die nu weer boven moet komen en kijken daar weer totdat hij weer onderduikt. Ook zien we nog een hele tros jonge albatrossen. Albatrossen hebben een spanwijdte van gemiddeld 2,5 meter! Ik moet eerlijk zeggen dat we een paar volwassen exemplaren hebben zien vliegen maar dat die er niet zo groot uitzagen. Maar dat is natuurlijk ook moeilijk inschatten van een afstand. Wat hebben we alle drie genoten van dit uitje! Het was een hele rit maar echt te moeite waard.

Wist je dat:

• Een spermwale een potvis is?
• Deze veel voorkomen in de Kaikoura Peninsula.
• Dat het wel allemaal mannetjes zijn en dat ze wel 18 meter kunnen worden?
• Een tand, ze hebben er zo’n 26, 16 centimeter groot is.
• Je Alpaca’s en Lama’s uit elkaar kunt houden door naar de oren te kijken. Ze zeggen dan: “Lama Banana” omdat Lama-oren gebogen zijn als bananen en die van Alpaca’s recht.
• Angelica bijna 2 uur heeft zitten typen op dit verhaal?!
• Ze in Nieuw Zeeland afval scheiden, maar dan geen groene bak hebben, maar een eigen glasbak?
• En dat bij de papierbak ook plastic en metaal erin moet? Hoezo scheiden?!
• Vuilniswagens in Nieuw Zeeland maar met 1 medewerker rondrijden en alles met een robotarm in de wagen gooien?
• Mr. T uit de A-Team een Maori is en uit Nieuw Zeeland kwam?!
• Nagenoeg alle wegen niet meer dan 1 rijbaan heen en 1 rijbaan terug hebben?
• Bij wegwerkzaamheden hierdoor het verkeer om de beurt over dezelfde baan moet?
• Ze hier in Nieuw Zeeland dan aan elk uiteinde een verkeersregelaar neerzetten?
• Deze mensen met een stopbord en walkietalkie het verkeer regelen?
• Ze allemaal vrolijk zwaaien als je netjes (langzaam) langsrijdt?
• Er opvallend veel vrouwen dit werk doen?