Road trippin'

Vandaag zijn we vanuit Greymouth vertrokken richting Fox Glacier. Om de rit een beetje op te delen, hebben we een tussenstop toegevoegd bij de Hokitika Gorge. Het laatste stuk van de route naar dit ravijn ging over een stukje gravel (wat volgens de campermaatschappij eigenlijk niet mocht), maar het was gelukkig maar een paar honderd meter. Vanaf de steile weg waarlangs iedereen geparkeerd stond, moesten we via een pad langs een bergwand, af en toe voorzien van een boardwalk, een kwartiertje lopen tot een swingbridge (schommelbrug). Deze was ‘maar’ 35 meter lang, maar hing wel boven een prachtig ravijn, waar onderaan een fel turquoise blauw riviertje stroomde. Het pad liep nog iets verder door, nu berg afwaarts naar het riviertje. Daar sprongen een aantal mensen vanaf een hoge rots in het water. Nu is het vandaag ruim boven de 20 graden, maar zo’n sprong zou ik toch niet snel maken. Ik zou veel te bang zijn dat ik precies op de verkeerde (ondiepe) plek spring. Fabienne heeft nog wel even het riviertje onder de brug iets ondieper gemaakt, door een paar kleine kiezels erin te gooien en heel hard plons te roepen! ?

Vanaf Hokitika zijn we doorgereden naar Fox Glacier. Hierbij zijn we expres Franz Josef Glacier voorbij gereden, omdat we gelezen hadden dat dit een erg druk stadje is en dat we in Fox Glacier ook precies de faciliteiten hebben die wij zoeken, namelijk een scenic flight met een helikopter! ?

Het plaatsje Franz Josef Glacier zag er wel gezellig uit. Ik kreeg een beetje het a-pres-ski-gevoel, zonder dat daar daadwerkelijk sneeuw lag. De terrasjes waar we langs reden, zaten in ieder geval helemaal vol. Vanaf Franz Josef was het een half uurtje slingeren over steile bergweggetjes (met prachtige uitzichten) tot we bij Fox Glacier. Het stadje is een stuk kleiner, maar de camping kijkt prachtig uit op de hoogste bergen van het eiland. Morgen die bergen eens van dichtbij bekijken!

Wat een onwijs mooie dag was dit! Vanaf de camping naar Tauranga Bay gereden waar een zeeleeuwen kolonie zou zitten. Er was een kleine ‘walk’ naartoe. Boven aan gekomen zagen we eigenlijk niks. Geen zeeleeuw te bekennen. Maar al snel dook er ergens in het water een koppie op. Ondanks de redelijk woeste golven kon deze zeeleeuw toch op de rotsen komen om lekker te gaan zonnebaden. Al snel volgden er meer. Mannetjes, vrouwtjes en uiteindelijk ook pups die al ergens op het eiland schenen te liggen. Wat zijn die toch schattig met hun pluizige bontje. Fabiënne vond het ook heel interessant. Die vertelde steeds maar weer dat de ene zeeleeuw een papa was en er was een mama bij en een baby. Tussen alle zeeleeuwen zagen we ook nog bijzondere vogels lopen. Van zo veraf leek het een beetje op een kiwi maar wanneer je goed keek hadden deze loopvogels (want vleugels hadden ze niet) een staart en een veel kortere en dikkere bek. Er waren er heel veel, ook jongen en ze liepen gewoon gezellig tussen alle zeeleeuwen door. Later zagen we op een info bord dat deze vogel een Weka blijkt te heten. Net als de Kiwi, ook een zeldzame loopvogel. Die hebben we dan ook maar weer mooi gezien! We hebben hier echt een hele tijd staan kijken, foto’s maken en genieten. Wat een prachtige natuur.

Verder met onze route naar Pancake Rocks. Al rijdend zag ik ineens een rots op het strand staan met daarbij een soort Arch. Een door weer en wind uitgesleten boog in een rots. Hier wilde ik wel graag even kijken. Gelukkig konden we er stoppen en een paar mooie foto’s maken.

Aangekomen bij de Pancake Rocks hebben we eerst lekker geluncht. Fabiënne maar weer met chipjes want die wil echt geen broodje of wat dan ook proberen. Na de lunch op pad. Hier was er een ‘loopwalk’ van zo’n 20 minuten, als je tenminste geen foto’s maakt…Wij hebben er het dubbele over gedaan. Ook dit was weer een mooi staaltje natuur. Prachtige rotsformaties midden in de zee waarbij het leek of er allemaal plakjes steen op elkaar gestapeld waren. Geologen zijn er nog steeds niet uit hoe dit veroorzaakt wordt. Tussen de rotsen waren blowholes gevormd. Helaas waren wij er met eb en dan zie je hier niet zoveel van. Toch maakte ook nu het tegen de rotsen slaan van de zee al een bulderend lawaai. Een machtig geluid letterlijk en figuurlijk. Jammer was wel dat er hier weer een groep Aziaten was die het onwijs belangrijk vonden om steeds als groep pak ‘em beet 40 foto’s te maken op dezelfde plek waardoor anderen er niet bij konden. En dan waren ze ook nog een klein beetje geïrriteerd als je er even langs wilden. Ze vonden trouwens Fabiënne ook wel erg interessant. Ze was even bij ons vandaan gelopen en stond bij het info bord te kijken. Toen ik naar haar toeliep zag ik een ouder Aziatisch echtpaar naar haar roepen om haar aandacht te trekken en foto’s te maken. Ook later wilden andere Aziaten met haar op de foto. Dat hebben we niet toegelaten. Ik vind het echt een beetje raar. Ik had er wel van gehoord dat ze kindjes met licht blonde haartjes graag op de foto zetten omdat zij dat bijzonder vinden maar om dit nu zomaar te doen…

De hele route liet langs elk bochtje weer nieuwe prachtige dingen zien. Ik denk dat we hier wel 200 foto’s gemaakt hebben. Fabiënne was het alleen na een poosje wel zat waardoor we steeds achter haar aan moesten rennen. Van lekker op je gemakje kijken kwam dus niet zoveel terecht.

We hadden nog gepland om nog naar een openlucht museum te gaan met een nagebouwd goudmijn stadje maar hier was al geen tijd meer voor. Op naar de camping dus maar. We mochten weer zelf een plekje kiezen. Met inparkeren ging het nu alleen even niet goed. Rogier stak de camper achteruit en ineens hoorden we een harde klap. Bleek het scherm wat de plekken verdeeld achter ons niet gelijk te staan aan die in onze rij. Rogier was er dus finaal tegenaan gereden. Gelukkig was het geen andere camper! Helaas bleek de klap wel zo groot geweest te zijn dat de fietsendrager die we achterop hebben hangen helemaal verbogen is en er een verbindingspunt door de achterwand heen is gegaan. Gelukkig zijn we goed verzekerd. Na een telefoontje met de verhuurmaatschappij en een beetje Ductape kunnen we gewoon verder reizen en hoeft het niet eerst gerepareerd te worden.

Ondanks alle prachtige dingen ook een beetje een pechdag dus. Naast het ongelukje met de camper is Fabiënne vandaag 3 keer gevallen en heeft ze flink geschaafde benen en ook ik viel vandaag weer. We zijn lekker bezig! Toch kijken we terug op een prachtige dag.

Vandaag onze eerste échte dag op het Zuidereiland. De zon schijnt wanneer we wakker worden en het beloofd weer een warme dag te worden.

Gisteren hebben we de route gepland die we willen gaan rijden op dit eiland. Omdat er zoveel moois te zien is en we beperkte tijd hebben (Ja, 2 weken is écht beperkt, geloof ons maar.) hebben we besloten het Abel Tasman NP over te slaan. Er worden hier veel grote hikes gelopen en dat is voor ons toch geen optie.

We besloten gelijk richting het zuiden te rijden te beginnen bij Westport/ Carters Beach. Onderweg zijn we door de Buller Gorge Scenic Reserve gereden om te kunnen stoppen bij de langste ‘swingbridge’ van Nieuw Zeeland (althans volgens de Lonely Planet). Deze swingbridge van 110 meter lang ging over een rivier die normaal gesproken vrij wild hoort te zijn. De dame bij de servicebalie vertelde echter dat er op deze rivier zo’n 7 beekjes uit moesten komen. Door aanhoudende droogte van de afgelopen weken kwam er nu echter nog maar 1 beekje op uit en was er dus van die kolkende rivier niet zoveel meer over. Desalniettemin was het toch wel een spannende ervaring om over deze brug heen te lopen. Helemaal toen we op de heenweg tegenliggers tegenkwamen de brug was namelijk echt heel smal! Ik liep voorop en de dame die me tegemoet liep riep al iets in de trant van dat we gelijk goed met elkaar kennis konden maken. Ik vroeg haar hoe we dit moesten gaan doen op die brug. Haar antwoord was simpel: “Boob to boob!” And so we did…. Gelukkig ging dit allemaal goed. Zelfs het passeren van Rogier die Fabiënne op zijn rug had ging goed. Na de brug nog een kleine wandeling gemaakt waarbij we door een soort mini jungle liepen. Er stond op verschillende punten aangegeven hoe hoog het water op verschillende momenten had gestaan. In 2010 was dat wel zo’n 15 meter hoger geweest dan waar we op dit moment stonden. In deze minijungle was het overigens heerlijk koel. In de zon was het bloedheet dus het was gelijk even lekker bijkomen. Na het rondje wandelen kwamen weer terug bij de swingbridge en nu konden we hem zonder tegenliggers zo passeren. Fabiënne liet Jet nog vallen. Gelukkig maar dat de brug afgezet was met gaas aan de zijkanten anders hadden we Jet voorgoed kwijt geweest. Al zei de jongen bij de balie dat íe dan wel even met de jetboat er achteraan gegaan had voor d’r. We hebben reserve Jet thuis gelaten dus dat had toch wel een dingetje geweest denk ik. Jet moet namelijk nog steeds overal mee naartoe en wijkt geen moment van haar zijde.

De Camping staat vlakbij het strand. Je kan de zee horen. Het is net aan de overkant van de weg. Fabiënne en Rogier zijn daar nog even naartoe gewandeld. Rogier kwam daar nog een Duits stel tegen met 2 kleine kinderen. Eentje net zo oud als Fabiënne. Terwijl dat kindje en Fabiënne lekker aan het spelen waren heeft Rogier een goed gesprek gehad. Het bleek dat dit stel op wereldreis was. In Duitsland krijgen ouders namelijk gezamenlijk 14 maanden zwangerschap-/ bevallingsverlof. 7 Maanden per ouder dus. Betaald ja. Ze waren al in Bali geweest, Australië en nu dus hier.

Rogier en ik vragen ons geregeld af hoe het zou zijn om hier in Nieuw Zeeland te wonen. Je ziet de prachtigste huizen op de mooiste plekjes maar wordt zo’n uitzicht op een gegeven moment niet “gewoon”? Dat het niet meer bijzonder is? Volgens deze Duitsers niet. Zelf zijn ze 3 jaar geleden verhuisd naar een huis midden in de bergen en het uitzicht verveeld nog steeds niet. Dus wie weet… ?

Het strand waar Rogier met Fabiënne was geweest bleek trouwens zwart zand te hebben. Fabiënne zag er echt niet uit. Overal zat heel fijn, zwart zand. In bad dus maar weer. Deze camping had een speciaal kinderbad waar ze heerlijk in heeft gepoedeld. Douchen vind ze echt een drama maar een bad is ze niet uit te krijgen.

Terug in de camper had ze het steeds over ‘papa dragen rug’ en wees daarbij naar de draagzak. Zo noemt zij hem dus. Ze geniet er echt heel erg van om lekker lui bij Rogier te kunnen hangen en dit is iets minder zwaar dan haar zo op de arm dragen. Wat hij overigens ook vrijwel elke dag doet. Fabiënne weet precies wat ze allemaal gedaan krijgt bij papa dus ze hoeft maar te zeggen: “papa tillen?” en papa neemt haar weer op zijn arm ha ha!