Road trippin'

Vandaag moesten voor het eerst sinds lange tijd onze wekker zetten. We hadden namelijk een ferry geboekt die ons om 9:00 van Wellington (noorder eiland) naar Picton (zuider eiland) zou varen. Hier moest je echter al om 8:00 ‘ingecheckt’ zijn met je camper en het was ook nog een half uurtje rijden, dus de wekker ging al om 6:00. Voelt bijna als werken! ?

Dat we op tijd vertrokken waren richting de ferry bleek een goede keus te zijn, want ook de weg naar Wellington blijkt, net als de Nederlandse wegen, last te hebben van files. Nu reden we dit dan ook op maandagochtend, maar dit was na Auckland wel de enige plek waar we uberhaupt files hebben gezien. Veel mensen blijken de files naar Wellington te ontwijken door de (race)fiets te pakken. In Nieuw Zeeland wordt een fiets beschouwd als een zelfde verkeersdeelnemer als een auto en ze rijden dus ook doodleuk op de smalle vluchtstroken/berm van de snelwegen! Als er files zijn is dit natuurlijk leuk, maar als je er normaal door mag rijden, zou ik toch niet graag naast auto’s rijden die met 100 kilometer per uur voorbij komen razen. Maar goed, opvallend veel Nieuw Zeelanders blijken daar anders over te denken.

Uiteindelijk reden we een paar minuten na 8-en het parkeerterrein van de ferry op. Die stond echt al helemaal afgeladen met auto’s, campers en zelfs vrachtwagens. Tijdens het wachten nog even een mailtje gestuurd naar de helpdesk van Interislander ferries. We hebben in Nieuw Zeeland namelijk een clubmember-card gekocht voor de Top 10-campings en die geeft 10% korting op de overtocht bij Interislander. Maar we hadden de ferry al vanuit Nederland geboekt. Dus via een mailtje het vriendelijke verzoek of ze deze korting alsnog konden toepassen/terugbetalen. Binnen een uur hadden we een mailtje terug dat de korting teruggestort ging worden op onze creditcard, erg netjes!

Rond 8:30 mochten we de camper de boot oprijden. De entree was super groot en hoog, maar daarna mochten we via een steile brug direct omhoog naar het 2e dek. Daar past de camper echt maar net op, maar eenmaal boven hadden we weer genoeg ruimte om de camper netjes te parkeren. Alles in de camper moest uit/afgesloten worden, inclusief het gas, en zowel de handrem moest erop, als de eerste versnelling moest ingeschakeld blijven. Wat verwachten ze wel niet tijdens deze overtocht?! ? Vanaf het parkeerdek moest iedereen enkele etages omhoog naar het passagiersdek. Hier waren verschillende restaurantjes, een bioscoopzaal en zelfs een aantal slaapcabines (tegen extra betaling natuurlijk). Wij zijn rustig in een grote zal gaan zitten en hebben daar een (e-)bookje gelezen, terwijl Fabienne rustig een paar filmpjes op de iPad heeft gekeken.

Uiteraard zijn we ook een aantal keer op het dek wezen kijken toen we eenmaal door de Malborough Sounds voeren bij het noorder-eiland. Wat is dat een ongelofelijk mooi gezicht zeg! Aan beide kanten hoge bergen, volledig begroeid met allerlei groen en dan super helder blauwe water ertussen. Super mooi!

Rond 12:00 kwamen we aan Picton. Nadat alle voetgangers tussen alle auto’s door moesten lopen om van het schip af te komen (en dat waren er best veel!), mochten wij ook van het schip af. Gek genoeg moesten we direct uit het schip een kort stukje aan de rechterkant van de weg blijven rijden; heel onwennig als je al ruim 2 weken gewend bent om links te rijden!

Picton zelf is maar een klein plaatsje en dat hebben we dan ook direct overgeslagen. We zijn naar Nelson gereden, wat aan de noordkant van het eiland ligt. Hierdoor hadden we een prachtige slingerweg langs de kustlijn door de bergen naar Nelson. Het enige nadeel was dat er best veel wegwerkzaamheden waren. Vaak is er dan maar 1 baan beschikbaar waar zowel het tegemoetkomend verkeer als wij overheen moeten en dan is het dus vaak even wachten. Op een gegeven moment kwamen we zelfs op een stuk weg terecht wat op dat moment geasfalteerd werd! Dat betekende dus enorm veel kiezels met overal vloeibaar teer er tussen. Niet bepaald fijn om met je witte camper overheen te rijden! ☹

Eenmaal aangekomen in Nelson, zijn we gestopt bij een Top 10 Holiday Park, ondertussen een soort van routine omdat Fabienne daar altijd een springkussen, schommel en glijbaan heeft. Angelica zou ons wel even inchecken. Ze stapte uit de auto bij de receptie en in mijn zijspiegel was ze opeens verdwenen. Vlak daarna hoorde ik een vloek, dus sprong ik ook snel uit de auto. Angelica bleek door haar enkel te zijn gegaan op een kiezelpad dat voor de receptie lag. Ze had daarbij een flink smakker gemaakt. Behalve een paar schaafwonden en een paar blauwe plekken heeft ze er gelukkig niets aan overgehouden, maar dat had natuurlijk heel anders kunnen aflopen! Voortaan moet ze maar haar stevige wandelschoenen aantrekken als ze gaat inchecken! ?

Nog een dag in Wellington en dan gaan we met de ferry naar het zuider-eiland. Aangezien het vandaag zondag is, zijn we een beetje nieuwsgierig hoeveel er open is in Wellington. Op de goede gok rijden we naar de stad. Op onze ‘vaste parkeerplaats’ (het terrein naast het Te Papa museum waar we gisteren stonden), blijkt vandaag een markt te zijn en daarom kunnen we daar dus niet parkeren. Op de goede gok in Google Maps een andere parkeerplaats uitgekozen. Deze bleek midden in de stad te zitten en zelfs officieel als overnachtingsplaats voor campers gebruikt te mogen worden. Ze hadden zelfs stroomaansluitingen voor de campers. Daar was de prijs voor een dagkaartje dan ook wel naar, maar we stonden redelijk ruim (voor een plek midden in de stad) en konden vanaf hier goed lopend het centrum in.

Eenmaal in het centrum aangekomen, bleek dat er een soort kerstmarkt was georganiseerd door de winkeliers en de stad met de leuke naam “a very Welly Christmas”. De grootste straat in Wellington was hierdoor afgezet voor verkeer en overal was entertainment. Zo liepen er clowns rond, wandelende kerstbomen, was er een heus circus, stond er een ijsschaatsbaan, kon je in een opblaaskoepel sneeuwballen gooien en waren er meerdere podia met muziek. Heel gek gevoel om bij ruim 25 graden kerstliedjes te horen en (opblaas) sneeuwpoppen te zien! ?

We zijn een paar winkels ingelopen en hebben vooral ook bij de podia staan luisteren naar de muziek. Fabienne vond dit helemaal geweldig; hoe harder de muziek, hoe meer zij begon te dansen en klappen! ?

Aan het einde van deze straat kwamen we uit bij het parlementsgebouw van Nieuw Zeeland, ook we de Beehive genoemd. Als je de foto hieronder bekijkt, dan snap je wel waarom de Kiwi’s hem zo noemen.

Volgens Google Maps zou recht achter het parlementsgebouw een “kabelbaanstation” zijn. Nu had ik gelezen in de Lonely Planet dat dit een leuk rit met een oud kabelbaantreintje omhoog zou zijn, dus wij dachten daar even naartoe te lopen. Dit bleek echter een steile heuvel op te zijn. Toen we eenmaal bij het punt aangekomen waren, bleek Google Maps dit toch een beetje verkeerd te noemen, want het enige wat we konden vinden was een normale bushalte! Toen we later terug liepen door de winkelstraat, zagen we toeristenbordjes waarop de kabelbaantrein stond aangegeven (absoluut niet in de buurt waar Google Maps ons naartoe had gestuurd!).

Maar goed, we hebben ons vandaag lekker vermaakt in Wellington en hebben een paar leuke kerstballen gekocht voor in de kerstboom thuis. Het is ondertussen onze vaste traditie om uit elk land waar we zijn een kerstbal mee te nemen als aandenken.

Morgen mogen we er weer vroeg uit, want we moeten om 8:00 ’s-ochtends bij de kade van de ferry richting het zuider-eiland staan.

Vandaag zijn we vanuit Whanganui naar Wellington gereden. Een ritje van zo’n 2,5 uur, als je niet zou stoppen onderweg. Wij hebben het rustig aan gedaan en zo hier en daar even van het uitzicht genoten.

In het plaatsje Otaki zijn we even gestopt om te tanken, een broodje te eten bij Subway en de buitenkant van het historisch treinstation te bekijken. Ze zeggen dat het door de community is opgeknapt, maar volgens ons heeft de community nog wel wat werk te doen voordat dit in originele staat is herstelt. Desondanks was het een leuk uitzicht tijdens het eten van een broodje.

De reis naar Wellington verliep verder voorspoedig. Onderweg nog wel een auto in de berm tegengekomen die op zijn kop lag, aan de andere kant van een hekje, zonder dat het hekje ergens beschadigd was?! Hoe ze dat nu voor elkaar hebben gekregen?! Het ongeluk was schijnbaar net gebeurd, want de wielen van de auto draaiden nog. Er stonden gelukkig al wel zoveel auto’s en bellende mensen omheen zodat er genoeg hulp was. Voor ons een goede herinnering om op te blijven letten op de ‘snelwegen’ in Nieuw Zeeland.

In plaats van naar de camping te rijden, zijn we dit keer eerst naar het grootste museum van Nieuw Zeeland gereden, het Te Papa museum. Deze bevat oa een grote tentoonstelling over de Maori cultuur en een stuk over alle dieren die in Nieuw Zeeland voorkomen.

Het stuk over de Maori was mooi opgezet. Van veel verschillende stammen waren houtsnijwerken, zoals wapens, wandelstokken en zelfs een paar kano’s tentoongesteld. Ook hadden ze een Maori ‘boot’, een huis en een ontmoetingshuis nagebouwd. Mooi om dit nu goed van dichtbij te kunnen zien en te kunnen zien hoe mooi dit er uitziet als het helemaal nieuw is. (of gerestaureerd)

Een ander deel van het museum ging over de immigranten die in de loop der jaren naar Nieuw Zeeland zijn gekomen. Vlak na de 2e wereldoorlog schijnen veel Poolse weeskinderen uit concentratiekampen naar Nieuw Zeeland te zijn gekomen. Ook schijnt de Nederlandse regering in 1960 een deal gesloten te hebben met Nieuw Zeeland zodat Nederlandse arbeiders konden emigreren naar Nieuw Zeeland inclusief baangarantie. In die jaren was er in Nederland (schijnbaar) een overschot aan arbeiders, waardoor veel mensen zonder werk zaten. Nieuw Zeeland betaalde in die tijd de overtocht en zorgde dus voor werk. Geen slechte deal. Alhoewel het meestal wel betekende dat je voor altijd afscheid nam van je geliefden.

Alles bij elkaar hebben we zo’n 2 uur door het museum gelopen. Daarna was Fabienne het ook wel echt zat. Ondanks dat het museum te boek staat als kindvriendelijk, kon ze zich er nog niet echt vermaken. Daarom zijn we rond 16:00 vertrokken en naar onze camping gereden. Deze camping zit officieel nog wel in Wellington, maar ligt eigenlijk net boven de stad. Hierdoor moesten we dus weer een klein stukje terug rijden via de snelweg.

Op de camping aangekomen heb ik nog even met Fabienne buiten staan spelen met een bal. Op een gegeven moment zien we een aantal bruine eenden aan komen lopen. Fabienne loopt er enthousiast naar toe, maar vergeet even te bukken bij een hekje dat tussen haar en eenden in staat. Natuurlijk moest ze toen even huilen en getroost worden. Terwijl ik haar troostte, kwam een Australisch stel uit hun camper vandaan, om te kijken wat er aan de hand was. Om Fabienne te troosten kreeg ze een zakje met eendenvoer dat ze in de campingwinkel hadden gekocht. Fabienne was natuurlijk direct vergeten dat ze pijn had aan haar hoofd en heeft daarna nog zeker een uur lang heel kleine handjes met voer naar de eenden staan te gooien. Fabienne blij, eenden blij, pappa en mamma blij! ? Toen het eenmaal tijd was om naar bed te gaan heeft ze nog heel lang liedjes gezongen in bed. “Papagaaitje leef je nog?” en “In de manenschijn.” zijn favoriet, al kent ze de tekst maar half.