Road trippin'

De omgeving van Rotorua staat bekend om zijn thermische activiteit. Gisteren zijn we al bij de Maori’s gaan kijken die hier handig gebruik van maken maar voor de écht mooie plaatjes moesten we toch ergens anders naartoe. Vandaag gingen we dus naar Wai-O-Tapu thermal wonderland.

We hadden gelezen dat ze nog iets voor het park een heel bekende geiser hebben, de Lady Knox Geyser die elke dag om 10.15 uur spuit tot 20 meter hoog voor een uur lang.

We hebben ons rot gehaast om er op tijd te zijn. Gelukkig waren we wel op tijd. Het was er ontzettend druk. Oké niet zo druk als bij Hobbiton maar toch… Het bleek dat de geiser het eigenlijk maar eens tussen de 48 en 36 uur deed tenzij ze de natuur een handje hielpen met een zakje natuurlijke zeep. Er zat een mooi verhaal bij over de gevangenen die daar vroeger in de bossen werkten en hun gewassen kleding over de geiser lieten hangen waardoor hij begon te spuiten maar het voelde toch een beetje nep op de een of andere manier.

In ieder geval werd er toch om stipt kwart over 10 een zak met zeep in de geiser gekieperd waarna hij inderdaad, na eerst flink wat schuim te hebben gegeven, begon te spuiten. Maar na onze 30 meter hoge (wél geheel natuurlijke geiser) van gisteren viel deze toch een beetje tegen…

Op naar het park dan maar. Hier waren drie wandelingen te lopen. Als je ze alle drie aan elkaar koppelde, en dus alles zag wat er te zien was, zou je zo’n 75 minuten lopen. Natuurlijk wilden we alles zien want de plaatjes zagen er al mooi uit. En mooi was het! Van een prachtige hele grote poel die ‘the Artist’s Palet’ heet en ook echt alle kleuren van de regenboog heeft tot de champagnepoel. Een groot meertje van 65 meter diameter en een oppervlakte temperatuur van 74 graden met aan de rand een brede strook koperkleurig gesteente. Door de stoom kon je soms het meer niet eens zien. Zoveel stoom kwam er van dat meer af!

Ook de ‘Devil’s Bath’ maakte veel indruk. Een gifgroene poel. Zo’n bijzondere kleur voor water, heel bizar. De kleur van dit water bleek ook nog te variëren in kleur van gifgroen naar geel afhankelijk van het weer.

Hierna stonden we ineens weer bij de uitgang terwijl we toch echt nog niet alles gezien hadden. Bleken we een afslag gemist te hebben ergens halverwege, om de gehele wandeling te maken. Omdat het inmiddels al tegen de middag liep besloten we eerst maar wat te eten in het restaurant. Rogier een heerlijke egg & bacon pie en ik een spinach & feta roll. Fabiënne eet nog steeds niets van dit soort dingen dus die had een ijsje en een zakje chips.

Na de lunch weer op pad. Eerst de buggy verruild voor de draagzak want in dit stuk van de route zitten toch flink wat trappen. Daarna zijn terug gelopen naar het midden van het park en hebben daar alsnog de hele route afgemaakt. Het was echt heel erg mooi om bubbelende modderpoelen en watervallen te zien. Op een vlakte leefden allemaal vogels, Pied Stilts. Er liepen ook kleintjes rond. Ons kleintje was intussen in diepe slaap in de draagzak. Die heeft er vrijwel niks van meegekregen. Voor ons was dat lekker rustig doorlopen. Heerlijk genieten!

Nadat we deze route ook op ons gemak gelopen hebben zijn we terug gegaan naar de camper en weer terug naar het vakantiepark in Rotorua. Het was heel mooi om al deze dingen te zien. Onvoorstelbaar dat de natuur zulke mooie dingen maakt. Jammer alleen dat het zo moet stinken. ?

Vandaag gingen we ons eens onderdompelen in de Maori cultuur en de thermische grond van Rotorua. Dit kan op heel veel plekjes maar ons sprak de Whakarewarewa Village het meeste aan. In dit dorp wonen al sinds begin 1900 Maori gezinnen. Tegenwoordig nog een stuk of 25 gezinnen. We werden rondgeleid door Girly. Ze had een andere naam maar die was voor ons niet uit te spreken. (en dat terwijl het Maori alfabet maar 13 letters heeft.)

Girly had haar roots ook in het dorp liggen al had ze er zelf niet gewoond en zou ze dat ook niet willen zo vertelde ze later. Volgens haar was de gemeenschap zo klein dat wanneer je een keer ruzie had met je man iedereen dat binnen no-time zou weten. Niet alleen zij maar veel meer Maori willen toch wat meer privacy en verkiezen een leven buiten de village. Maar de meeste komen er nog vaak o.a. om te werken, bijvoorbeeld als gids.

Het was echt heel bijzonder om te zien hoe hier nog geleefd wordt op en mét thermische activiteit. Overal komt stoom uit de grond, zijn er heet water poelen en borrelende modderpoelen. De heetste was ‘Grumpy Old Man’. Deze poel was de heetste, boven de 100 graden Celsius aan de oppervlakte (dieper nog heter!) en niemand wist hoe diep deze poel was. Dit was niet te meten. De stoom die er vanaf kwam was echt heel heet. Alsof je zat te stomen voor een verkoudheid boven een bak kokend water. (wat dit natuurlijk ook gewoon is).

Ik zeg bewust dat ze ook leven mét deze thermische activiteit want ze maken er handig gebruik van. Warm water wordt omgeleid naar uitgehakte baden in het gesteente waar iedereen zich lekker warm kan badderen. In sommige hot water pools wordt gekookt. Gewoon netjes met maïs die er ingehangen worden voor een minuut of 10 en klaar is Kees. Ook koken ze hier nog op de traditionele manier met een hangi oven. Een houten bak met deksel die over een stomend gat in de grond wordt gezet. Hierin wordt van alles klaar gemaakt. Vlees maar ook groenten en zelfs pudding! De gids  vertelde nog hoe handig dit was want je deed je maaltijd in de hangi, deksel erop en 2 uur later had je een heerlijke maaltijd waar je verder niets voor hebt hoeven doen. In de tussentijd waren dan de boodschappen of de was gedaan. Klonk erg ideaal! Na de tour hebben wij zo’n hangi maaltijd gegeten. Ik vond het erg lekker. Heerlijk malse kip die zo van het bot viel, lekker zoete aardappel, groente etc. Ondanks dat het overal vreselijk naar zwavel ruikt uit die poelen, proefde je daar niks van. De pudding die we als toetje hadden was echt heerlijk. Die zouden we iedere dag wel willen eten!

Tijdens de tour was een van de hoogtepunten de geisers Prince of Wales’ Feathers en Pohutu. Die eerste begint als eerste te spuiten. Dit duurt zo’n 10 minuten en daaraan kun je dus ook meten wanneer Pohutu ongeveer gaat spuiten. Dit was echt super mooi! Pohutu spuit wel 30 meter hoog en het geluid erbij… zo indrukwekkend! Fabiënne vond het trouwens niet boeiend. Die had een ijsje wat natuurlijk vele malen interessanter is.

Uiteindelijk hebben we hier ook een optreden van de Maori gezien waarbij ze verschillende zang en dans lieten horen en zien. Natuurlijk met de beroemde haka. (voor diegenen die dit niet kennen: Zoek op YouTube maar een op “The All Blacks Haka”. Heel tof om te zien. Al het geschreeuw, gestamp en gekke bekken vonden wij super en indrukwekkend om te zien. Ik had een beetje verwacht dat Fabiënne het misschien spannend zou vinden maar ze zat heel gebiologeerd te kijken en klapte het hardste mee na afloop.

Uiteraard mochten we nog even op de foto met een Maori man en vrouw die voor de foto nog even de grote ogen opzetten en hun tong uitstaken zoals ze dat doen in de Haka. Sindsdien, als wij Fabiënne vragen wat de Maori man deed, zet ze grote ogen op en steekt ze haar tong uit. De grootste lol heeft ze dan.

We hebben er voor onszelf nog een klein houtsnijwerkje van een kiwi gekocht en Fabiënne kwam met een pluche kiwi aanlopen die achteraf, vreselijk hard, geluid bleek te maken…

Van te voren hadden wij gelezen in recensies dat het wel erg triest was om te zien hoe slecht de Maori het hadden in dit dorpje. Wij vonden dit allemaal meevallen. De huisjes waren inderdaad klein en sommige niet denderend onderhouden maar we hadden niet het gevoel dat de Maori die daar leven het nu super slecht hadden. Ik denk dat dat ook wel komt omdat de gemeenschapszin in deze cultuur zo groot is. Alles wordt met elkaar en voor elkaar gedaan. De gids, Girly, sprak ook echt met weemoed over haar jeugd tussen alle Maori. Heel mooi om te zien.

Dit dorp ligt naast het bekende Te Puia. Hier zie je dezelfde dingen en ook dezelfde geisers. Zelfs van dezelfde afstand. Alleen is dit park veel duurder en is dit helemáal commercieel. Wij kunnen toekomstige reizigers dus zeker aanraden om wel naar Whakarewarewa Village te gaan.

Mensen uit Nieuw Zeeland noemen zichzelf vaak een Kiwi (of worden dat genoemd). Maar een Kiwi is ook een (met uitsterven bedreigde) loop vogel, die alleen voorkomt in Nieuw Zeeland. We hebben een paar dagen terug in een winkel met een Nieuw Zeelandse vrouw staan praten en die vertelde dat ze nu al 50 jaar in Nieuw Zeeland woont, maar nog nooit in het wild een Kiwi had gezien, alleen in de dierentuin. Daarom kunnen wij als toeristen ook niet verwachten dat we er zomaar een in het wild gaan zien (zeker niet met een luidruchtig klein meisje bij ons!), dus daarom hebben wij besloten een stop te maken bij het Kiwi House and Native Bird Park in Otorohanga.

Zoals de naam al doet vermoeden hebben ze hier een paar Kiwi’s en daarnaast dus nog een hoop vogels en eenden. Direct na de balie waar je betaald bij binnenkomst, loop je een donkere gang in, waar je via een grote glazen wand een vrij ruim hok in kijkt. Toen onze ogen gewend waren aan het donker, zagen we inderdaad dus een Kiwi door het hok heen rennen. Heel bijzonder om te zien! We hadden allebei verwacht dat het beestje veel kleiner zou zijn (het is in werkelijkheid formaat forse kip) en we hadden ook allebei niet verwacht dat het beestje zo hard kon lopen. Misschien is de vergelijking met een struisvogel nog wel terecht, maar een dan dus formaat kip. ? Helaas mochten we in dit vertrek geen foto’s of filmopnames maken, dus voor het digitale archief moeten we het doen met een opgezette Kiwi net voor het echte verblijf.

Na de Kiwi kwamen een hoop kleinere hokken met allerlei soort vogels en eenden. Een aantal poseerden gewillig voor de camera, maar doordat we eigenlijk voor de Kiwi’s kwamen, hadden deze verblijven toch minder mijn belangstelling dan het verblijf met de Kiwi. Gelukkig kwam halverwege nog een (donkere gang) verblijf met kleinere Kiwi’s. We hebben zeker een kwartier in dit verblijf staan kijken, maar hier konden we helaas de Kiwi’s niet zien. Bij de uitgang van dit verblijf zagen we een aantal live camera beelden, waarop te zien was dat deze Kiwi’s lekker in hun holletjes onder de grond zaten.

Het Kiwi House lag mooi op onze route van Matamata naar Rotorua. We hadden in Rotorua een camping uitgekozen die redelijk dicht bij het centrum lag. Google Maps leidde ons daar netjes naartoe en nam daarbij zelfs een route die door het Kuirau Park liep. Dit is een openbaar park waar kokende modderpoelen en stoom uit gaten in de grond komt; precies datgene waar Rotorua om bekend staat. Aangezien we graag naar onze camping wilden, hebben we (nog) niet uitgebreid rondgekeken in dit park, maar aangezien we er vlakbij zitten, gaan we dat zeker nog doen!