Road trippin'

Iedereen die ons een beetje kent weet dat wij grote film liefhebbers zijn. De Lord of the Rings en de Hobbit hebben we dan ook allebei meerdere keren gekeken. Zelfs de week voor we met vakantie gingen hebben we “nog even” de hele LOTR trilogie gekeken. Onvoorstelbaar dat de film al meer dan 15 jaar oud is! Hij is trouwens nog steeds erg goed.

Hier in Matamata is het hele “Shire” stuk opgenomen. De plek waar de hobbits wonen. De filmsite is er nog steeds en heet Hobbiton. Hier wilden we natuurlijk wel heel graag gaan kijken. We hadden al begrepen dat je het van te voren moest boeken omdat het erg populair is. Op een andere camping waren we ook al een Nederlands stel tegen gekomen die dat niet wisten en er dus op de bonnefooi naartoe waren gegaan. Die konden dus niet naar binnen. Het zijn namelijk allemaal begeleide tours met een maximaal aantal deelnemers. Wij hebben dus netjes van te voren geboekt.

We zijn vanmorgen op tijd gaan rijden. Hebben tussendoor nog een vergeten boodschapje gehaald en genoten van de rit naar Matamata. Wat een prachtige omgeving is dit toch. Ook het stadje Matamata is super mooi. Staat vol met prachtige huizen en is allemaal keurig onderhouden. Overal brede stroken fris groen gras en veel bomen.

Uiteindelijk waren we ruim op tijd op de locatie. We hebben daar dus rustig op de parkeerplaats geluncht en Rogier heeft samen met Fabiënne een flinke tijd buiten met de bal gespeeld. ’s Morgens regende het nog heel hard maar tegen de tijd dat we hier aankwamen scheen de zon.

Om 16.00 uur waren wij aan de beurt. Met een grote bus, helemaal volgeladen, gingen we op pad. Eerst een stukje door de heuvels om uiteindelijk op een parkeerplaats weer uit te stappen. Het was mooi om te zien dat je echt helemaal niks kon zien van de filmlocatie, zo goed lag het verscholen tussen alle groene heuvels vol met schapen en Black Angus koeien. In de bus kregen we al wat informatie over de site en wat we konden verwachten. Zo bleek de site mede gebouwd te zijn door het leger van Nieuw Zeeland (die later een rolletje in de film kregen als orks in het grote leger van Saruman) en is er een hele grote eikenboom vanuit een ander dorpje verplaatst naar hier omdat dat nu eenmaal zo in het boek stond. Toen een paar jaar later de Hobbit opgenomen werd was deze eikenboom echter dood. Ze hebben toen op dezelfde plek een replica neergezet waarvan alle blaadjes er handmatig aan bevestigd zijn. De gids wist later te vertellen dat de producer van de film, Sir Peter Jackson, daarna de kleur van de blaadjes niet mooi vond waarna alle blaadjes met de hand van een ander kleurtje voorzien moesten worden. Het was echt heel bijzonder om nu in het echt in the Shire rond te lopen. Er waren zo’n 39 hobbit holes zoals ze dat noemden en dat was echt een heel leuk gezicht. We hadden Fabiënne verteld dat we kabouter Bim gingen zoeken. Op de creche hebben ze namelijk een tijdje geleden het thema groot en klein behandeld waarin een boekje van kabouter Bim werd voorgelezen. Dit verhaaltje heeft veel indruk gemaakt op Fabiënne. Ze vertelt er nog steeds over. Dat we nu dus bij Kabouter Bim op bezoek gingen was echt een schot in de roos. Ze vond het allemaal prachtig! En ze is weer hartstikke lief geweest.

De site zou geschikt zijn voor kinderwagens dus namen wij de buggy mee ipv de draagzak. De tour duurde 2 uur en dan 14 kilo op je rug is wel een beetje teveel. Jammer alleen dat er her-en-der toch wat trappetjes waren die we moesten nemen. Het ging allemaal wel maar écht kinderwagen-vriendelijk vonden we het niet. Overigens wil Fabiënne alleen maar bij papa hangen en loopt hij al dagen, en dus ook hier, met haar te sjouwen. Had hij net zo goed met de draagzak mee kunnen nemen.

Na een anderhalf uur rondgelopen te hebben op deze site met veel uitleg van een hele leuke vrouwelijke gids kwamen we aan bij The Green Dragon. Het café wat je (natuurlijk) ook in de film terug ziet. Hier konden we kiezen uit 4 verschillende drankjes die exclusief voor Hobbiton gebrouwen/gemaakt zijn. Rogier koos voor een Pale Ale, Fabiënne proefde een alcoholvrij frisdrankje: gingerbeer (wat ze overigens heeeeeel vies vond. Terwijl het eigenlijk heel lekker was) en ik koos een appelcider die ook echt super lekker was. Daarna was het alweer tijd om terug naar de bus te gaan die ons weer terug naar het begin punt bracht.

Na nog een kort rondje door het souvenirwinkeltje zijn we lekker naar de camping gegaan. Lekker slapen en morgen kiwi’s kijken!

Op de camping in Miranda hebben ze een heetwaterbron op de camping zelf. Hier hebben ze heel handig het zwembad van de camping omheen gebouwd, waardoor je dus in een zwembad van 38-39 graden Celsius kunt zwemmen als je op de camping staat. Bij de receptie hadden wij al aangegeven dat we vanochtend iets later uit wilde checken, zodat we nog even gebruik konden maken van dit zwembad. Dus dat hebben we ook lekker gedaan. Het zwembad was die ochtend lekker rustig, behalve een vader en moeder met 3 kinderen, hadden we het zwembad het grootste deel van de tijd voor onszelf. Vanuit de camping lagen er een paar drijfplankjes/stangen waar Fabienne (met een klein beetje hulp van mij) heerlijk achter ons aan kon dobberen. Fabiënne vond het in eerste instantie wel heel erg spannend e wilde eigenlijk niet het water in. Toen ze er eenmaal inzat wilde ze er niet meer uit! Het voelde heerlijk aan, net een goed warm bad, maar dan in het formaat zwembad! We hebben daar dan ook zeker een uur vermaakt, voordat we gingen aankleden en de camper gereed hebben gemaakt voor vertrek.

De rit ging vandaag naar het stadje Coromandel Town, een historisch stadje in het oosten van het Noorder Eiland. Van de Nederlanders die we gesproken hadden in Kauri Coast, hadden we gehoord dat dit een erg leuk stadje was. Op weg naar het stadje zijn we eerst nog gestopt bij een supermarkt om wat brood en andere benodigdheden in te slaan. Vlak naast de supermarkt zat een garage. Aangezien we in het dashboard van de camper de melding kregen dat het rechter-achter knipperlicht stuk was, zijn we hier ook direct even gestopt. De prachtige oplossing van de monteur was om een harde klap op de achterlicht unit te geven, waarna alles weer werkte. Het lampje bleek gewoon los getrild te zijn door de hobbelige wegen die we de afgelopen dagen gereden hadden! :-O Nog geen kilometer verder was hij schijnbaar weer losgetrild want toen gaf de auto alweer een foutmelding.

De weg daarna naar Coromandel Town was echt prachtig! De hele route liep slingerend langs de kust omhoog, met steeds uitzichten op het volgende strandje of een inham met rotsen. Halverwege ging de weg ook nog even stijl omhoog om daarna kronkelend weer naar beneden te dalen. Bovenop hadden we een prachtig uitzicht over de zee en het stuk waar we daarna naartoe reden.

Eenmaal in Coromandel Town aangekomen, bleek je midden in het centrum een grote gratis parkeerplaats te hebben. Vanaf die parkeerplaats loop je zo de hoofdstraat van het stadje in. Aan beide kanten van deze weg staan oudere gebouwen met daarin verschillende winkels en restaurants. Het stadje was vroeger ooit bekend vanwege het goud dat in de bergen werd gevonden en de gebouwen voelen dan ook een beetje aan alsof ze gebouwd zijn in de tijd van het Wilde Westen. De sfeer is verder heel gemoedelijk en het is er zeker niet overdreven druk. We hebben even lekker zitten eten bij het restaurant Pepper Tree, wat een grote boom midden op het terras heeft staan, waardoor je lekker buiten kunt zitten. Angelica heeft daar een heerlijke Fish-‘n-Chips op en ik een Pork Taco (iets minder visserig ?).

Toen we eenmaal uitgegeten waren, bleek het al 16:00 geweest te zijn. We hadden niet zoveel zin om nog verder te rijden naar het volgende plaatsje, dus besloten we hier in de Coromandel Top 10 camping te verblijven. Het is geen grote camping, maar dit was wel de eerste met een groot luchtkussen. Fabienne heeft zeker een uur van de ene naar de andere kant staan springen! ? Ondertussen heb ik staan praten met de vader van een zoontje dat ook op het springkussen bezig was. Hij en zijn familie bleken uit Zwitserland te komen. Ze waren al 7 maanden onderweg met hun wereldreis en zouden in totaal 10 maanden weg blijven. Ze noemden het zelf een sabbatical. Daar vallen onze 6 weken haast bij in het niets. ?

Morgen rijden we door naar Matamata, beter bekend als The Shire uit de film The Lord of the Rings voor een bezoek aan Hobbiton. Nu al geboekt want de ochtenden waren de komende dagen al helemaal vol en ook voor de middagen ging het hard.

Via een lange smalle slingerweg zijn we vandaag naar Whaipoua Forest gereden. Dit is een bos met de, in Nieuw Zeeland, bekende Kauri bomen. Het bos wordt beheerd door de lokale Maori stam die in dat gebied leeft en die hebben ook een visitor-center met informatie over het bos. Wij verwachtten eigenlijk net zo’n informatiecentrum aan te treffen als je bij de gemiddelde Amerikaanse National Parks ziet, deze was echter ‘iets’ kleiner. Het zag er van buitenaf zelfs zo klein en slecht onderhouden uit, kortom zo niet-uitnodigend, dat we het visitorcenter maar overgeslagen hebben.

Na nog een 20 minuten slingeren en langzaam rijdend de heuvels in gereden te zijn, kwamen we bij onze eerste stop aan. Langs de weg kon je hier parkeren en daar was een kleine houten huisje waardoor je het bos in mocht lopen. In dat huisje moest je verplicht je schoenen schoonmaken en desinfecteren, om de planten in het bos te beschermen. Via een board-walk van een paar minuten kwamen we daarna uit bij de grootste boom die wij ooit gezien hebben: Tane Mahuta. Volgens de schattingen is deze boom 1200 tot 2000 jaar oud. Hij heeft een diameter van bijna 14 meter en is 51 meter hoog. Ter vergelijking, de grootste boom in Sequoia National Park, General Sherman genaamd, heeft een diameter van 7 meter en een hoogte van 83 meter. Qua hoogte verliest de Tane Mahuta het dus, maar qua omvang is hij toch wel de meest imposante boom om te zien.

Na de Tane Mahuta gezien te hebben zijn wij doorgereden naar een andere korte walk door het bos. Bij de ingang van deze walk weer dezelfde reinigings-installatie en daarna een gravel pad door het bos. Na een 10 minuten lopen kwamen wij uit bij de Four Sisters. Dit zijn 4 Kauri bomen die zo dicht op elkaar staan dat het haast lijkt als ze uit dezelfde stronk groeien. Ze zijn bij lange na niet zo breed en hoog als Tane Mahuta, maar het is wel heel bijzonder om 4 grote bomen zo dicht op elkaar te zien staan.

Na deze mooie wandelroute zijn we weer in de camper gestapt om een flink stuk naar het zuiden te rijden. We hebben nog lang niet alles in het noorden gezien, maar we moeten helaas keuzes maken. Zelfs met 4 volle weken kun je niet alles bekijken wat dit mooie land te bieden heeft. We hebben er daarom voor gekozen om naar Miranda te rijden. Dit ligt een flink stuk onder Auckland, waardoor we vandaag ruim 300 kilometer af hebben gelegd. Helaas kwamen we hierbij precies in de spits langs Auckland, wat dan toch wel een beetje vergelijkbaar is met de ring van Amsterdam in de spits: een-en-al file.

Het plaatsje Miranda ligt op de route naar de Coromandel-coast waar we morgen naartoe willen. Maar wat het holiday-park in Miranda bijzonder maakt, is dat ze hier een eigen hot-spring hebben. Ze hebben dus een zwembad dat gevuld wordt met warm water dat via natuurlijke wijze uit de grond omhoog borrelt. Helaas waren we vrij laat (19:00) bij de camping en moesten we nog wat eten, waardoor het te laat werd voor Fabienne om nog in het warme water te spelen. Morgenochtend dus nog maar even kijken of we hier even lekker in kunnen springen!