Road trippin'

Afgelopen donderdag (07 maart) hebben we een heerlijke dag in Wanaka doorgebracht. We zijn vanuit ons huisje eerst naar de Lavender Farm in Wanaka gereden. Het is een echte ‘boerderij’ waar lavendel wordt verbouwd, maar dit hebben ze dan heel toegankelijk gemaakt voor bezoekers. Zo kun je bij de ingang allerlei producten (luchtjes/zeepjes/oliën) van lavendel kopen en ook onderhouden ze een mooie tuin met daarin allerlei soort bloemen. Tussen de bloemen door stonden nog grote houten stukken speelgoed opgesteld, zoals vier-op-een-rij en Jenga. Daarnaast stonden er ook 2 oude tractoren en waren er een paar alpaca’s. Fabiënne vond al deze extra’s natuurlijk helemaal geweldig en wij liepen daardoor ook heel rustig een heerlijk rondje over het terrein. Het was flink bewolkt en zelfs een beetje dreigend, maar we hebben het helemaal droog gehouden. Na het rondje hebben we nog even honing geproefd in een lokaaltje naast de ingang. Vooral de Manuka-honing is een specialiteit uit Nieuw Zeeland en deze kon je hier proeven. Angelica vond het bijna naar een soort medicijn smaken door de mint-achtige smaak die eraan zat, maar ik vond het eigenlijk wel een goede combinatie. Een potje van 200 gram was echter al meer dan 30 euro! Zo lekker was hij nu ook weer niet. 😉

Vanuit de Lavender farm zijn we enkele kilometers verderop gestopt bij Puzzling World. Dit bestaat uit een doolhof en een aantal kamers met illusies. Natuurlijk is een klein deel van deze illusies gewijd aan de bekende Nederlandse tekenaar Esher (bijvoorbeeld van de trappen waar geen begin en einde aan lijkt te zitten). Maar daarnaast hadden ze ook een ruimte waarin alles van een afstandje recht leek te staan, maar je gevoel zei dat je zwaar heuvel op moest lopen! Fabiënne had in het begin niet eens door dat er iets mis was met die kamer, maar struikelde/viel daardoor wel bijna tegen een muur aan. Voor Angelica bleken de waarschuwingsborden aan het begin over duizeligheid en evenwichtsgevoeligheid te kloppen, die raakte namelijk zo gedesoriënteerd dat ze even terug naar het begin moest. Midden in deze kamer zat een bankje waar je op kon gaan zitten, daarnaast zat een knop en als je daarop drukte leek het net alsof de stoel vanzelf een heuvel op gleed. Terwijl hij dus eigenlijk heuvel af ging. Dit vond ze natuurlijk prachtig en heeft ze zeker 10x gedaan terwijl ik moeite moest doen om ernaast te blijven staan. Echt een heel bijzondere ervaring hoe een ruimte zonder ramen je evenwicht/ogen zo kan misleiden! Verder was er ook nog een ruimte met kunstwerken van verschillende artiesten die allemaal iets met optische illusies te maken hadden. Zo waren er een rij pilaren waar je van een afstand opeens in de openingen allemaal mannen zag staan, of een bal die tussen een draaiende spiraal leek te blijven zweven of een telefooncel waarvan de vloer een eindeloze diep gat leek te zijn! Na alle illusies was het tijd voor het doolhof. Op een terrein waren houten schuttingen, loopbruggen en kleine torens geplaatst en daarmee was een doolhof gecreëerd. Bij de ingang kon je kiezen voor de makkelijke route of de lange route. Bij de makkelijke route mocht je in willekeurige volgorde de 4 torens in de hoeken van het doolhof opzoeken, bij de moeilijke route moest je ze in een bepaalde volgorde zien te bereiken. In totaal was er anderhalve kilometer aan paadjes die je kon bewandelen, maar een gemiddelde bezoeker liep voor de normale route minimaal 4 a 5 kilometer. Wij kozen daarom ook maar voor de simpele route. Deze bleek een stuk moeilijker dan we hadden verwacht. Elke keer als je voor je gevoel naar de ingang van zo’n toren liep, liep het pad dood of draaide de weg op het laatste moment totaal een andere kant op. Zelfs als je vanaf de loopbruggen in het midden een route uitkoos kwam je regelmatig op een doodlopend stuk uit. Ik vond het een heel leuk concept, beter dan de doolhoven met bomen waarbij je werkelijk geen manier hebt om je te oriënteren. Hier had je altijd de torens van de hoeken in zich, waardoor je de illusie had dat je wist waar je naartoe ging! 😉

Na het bereiken van de 2e toren begon het helaas te spetteren en hebben we gebruik gemaakt van een van de vele ‘nood’-uitgangen om daarna in het restaurant nog even te lunchen. Op de tafels stonden nog allerlei houten puzzels, waarbij wij ons bij een van de puzzels zo gefrustreerd voelden dat we uiteindelijk aan een medewerkster om uitleg hebben gevraagd. Het ging om een stukje hout met een touwtje eraan en 2 lussen met 2 kralen. Te opdracht was om de 2 kralen op een van de lussen te laten eindigen. Het zag er super simpel uit, maar het zowel Angelica als ik kregen het niet voor elkaar! (het leek erg op de volgende truc met touw).

Na deze leuke ochtend zijn we nog even naar de bekende Wanaka Tree gereden. Dit is een boompje dat in zijn eentje in het grote meer bij Wanaka staat, waardoor het een mooie foto oplevert met de bergen die aan de andere kant van het meer staan. Natuurlijk is dit ook gelijk erg toeristisch en is het bijna lachwekkend hoeveel mensen hier zich staan te verdringen om een foto van deze boom te maken. Vanaf de tree zijn we nog een stukje verder langs het meer omhoog gereden. Op een gegeven moment reden we over een stuk prive terrein waar schapen en herten los liepen en ging de weg van gravel over op rotsachtige stenen. Dit vonden we zelf met onze 4-wielaangedreven auto toch net iets te gortig worden, waardoor we besloten naar ons volgende AirBNB-huisje te rijden.

Dit huisje ligt in het plaatsje Tarras, tussen Wanaka en Queenstown in. Het plaatsje stelt echt niets voor en het huisje was dan ook onderdeel van een boerderij. De weg naar het huisje toe bestond ook uit een gravel pad met aan beide kanten balen hooi opgerold die net van de weilanden waren gehaald. Maar het huisje zelf was volledig opgeknapt en gemoderniseerd, waardoor het eigenlijk een heerlijk rustig huisje was met alle hedendaagse luxe die we nodig hadden. We hebben daarom ook besloten om de volgende dag (vrijdag 08 maart) lekker rustig aan te doen in dit huisje en verder niet op pad te gaan. Het enige wat we daar nog wel gedaan hebben is ’s-avonds naar de sterren gekeken. Doordat er in de wijde omgeving geen huizen en wegen waren, was er weinig lichtvervuiling en zag je enorm veel sterren. Het was zo’n heldere nacht dat we ook een heel stuk van de melkweg konden zien en met wat moeite kregen we die zelfs ook op de foto!

Zaterdag (9 maart) hebben we de koeien die letterlijk aan het hek van onze achtertuin stonden gedag gezegd en zijn we vertrokken richting Queenstown. Hier hebben we eerst een stop gemaakt bij The Warehouse (een soort Makro) om wat spullen te kopen. Er bleek een fundraiser voor de organisatie Plunket bij de ingang gehouden te worden. Deze organisatie blijkt sterk te lijken op wat wij in Nederland het consultatiebureau noemen en er waren dus allerlei activiteiten georganiseerd voor kinderen. Zo was er een klein springkussen en kon Fabiënne meedoen aan een kleurwedstrijd en kon ze geschminkt worden. Alles deed ze vol overgave en toen de mevrouw die haar schminkte ook nog een my-little-pony van haar gezicht kon maken, kon de lol niet meer op! Haar gezicht was een klein kunstwerkje geworden met veel roze en vooral heel veel glitters. 😊

Met alle glitters op haar gezicht en na gewinkeld te hebben en na gewinkeld te hebben, zijn we doorgereden naar de Queenstown Skyline. Net als in Rotorua was dit een kabelbaan met boven aan een rodelbaan. Deze kabelbaan ging echter een flink stuk hoger dan in Rotorua en gaf daardoor ook werkelijk een prachtig uitzicht over Queenstown en het meer en de bergen rondom dit meer. Fabiënne vond de rodelbaan die we daarna deden zo leuk dat het meisje voor ons (dat een stuk voorzichtiger en dus langzamer ging) na een tijdje verbaasd omkeek waar al die harde “jippie!” en “woehoe!” toch vandaan kwamen. 😊 Eenmaal aan het einde van rodelbaan moest Fabiënne zelfs een traantje wegpinken toen ze hoorde dat we maar 1x mochten en dat dit dus voorlopig even het laatste ritje in een rodelbaan was.

Vanuit Queenstown zijn we hierna doorgereden naar het zuiden, naar het plaatsje Winton. Ook hier hadden we een AirBNB gehuurd, welke er op de foto’s erg mooi uit zag. In het echt bleek hij bijna nog mooier te zijn, want het gehele huis inclusief alle inrichting was spiksplinternieuw. We hadden een mega grote woonkamer met een grote zithoek, een eetkamer tafel en een grote keuken. Daarnaast hadden we 2 ruime slaapkamers en een mooie badkamer. Werkelijk alles glom en blonk. De muren waren strak wit gestukt en op de glazen salontafel lagen allerlei boeken met professionele foto’s van Nieuw Zeeland. We moesten voor ons gevoel dan ook haast voorzichtig zijn met wat we in dit huis deden. Fabiënne een boterham met pasta op de nieuwe bank laten eten, leek opeens niet meer zo’n goed idee. En dan had ze ook nog eens een gezicht vol schmink en glitters!

Ondanks het mooie huis en nieuwe bedden hebben Angelica en ik allebei niet zo lekker geslapen. Fabiënne heeft hier (nagenoeg de hele vakantie al) gelukkig geen enkel probleem mee. Maar hierdoor vertrokken we vanmorgen (zondag 10 maart) wat later dan we hadden gepland. We rijden vandaag door naar Kaka Point (oostkust van het Zuidereiland) en maken een tussenstop bij de Cathedral Caves. Deze grotten zijn alleen bij laagwater te bezichtigen/bereiken en op de website staat daarom ook een getijdenschema. De carpark wordt gerund door een Maori organisatie, waardoor je $5 per volwassene moet betalen om daar te parkeren. Waar we echter even geen rekening mee hadden gehouden is dat je hier niet kunt betalen met een creditcard, maar alleen met cash geld. We hebben deze vakantie maar een keer geld gepind en dat was ondertussen op. Na heel onschuldige de domme toerist uitgehangen te hebben, mochten we dan toch parkeren, als we beloofden na afloop naar het nabijgelegen restaurantje te gaan en daar alsnog $10 te betalen. Vanaf de parkeerplaats liepen we over een bospad redelijk steil naar beneden, waarbij Fabiënne er tegenwoordig een wedstrijdje van maakt om aan mijn hand naar beneden te rennen en zo ‘te winnen’ van mamma. 😊 Het pad was ongeveer een kilometer lang ( steil afdalen) waardoor we redelijk snel bij het strand aankwamen. Over het strand was het daarna nog een paar minuten lopen tot je bij een flinke rotswand uitkwam. In deze rotswand waren 2 grotten gemaakt door de zee, welke beide 100 meter diep waren en aan het uiteinde met elkaar verbonden zijn. Je kon dus via de ene grot naar binnen en via de andere eruit. Op zijn hoogst is de grot bijna 30 meter hoog en ook zo’n 30 meter breed een flinke grot dus! Erg imposant om te bedenken dat de zee dit in zo’n 160 miljoen jaar heeft weggeslepen. Op de grond voor deze grotten lagen ook nog 2 stukken zeewier. Nu denk je misschien aan kleine groen plantjes, maar dit waren planten van meer dan 2 meter lang waarvan de bladeren haast als rubber aanvoelden. Erg onwerkelijk om dit zo op het strand te zien liggen. Het leken wel planten van een andere planeet. Angelica had wel wat moeite met de wandeling omdat ze, door de inspanning van het naar beneden lopen, leek te wankelen. De weg terug omhoog naar de carpark was een stuk moeizamer dan de weg naar beneden. Fabiënne vond het nu geen wedstrijdje meer om omhoog te rennen en was het na zo’n 100 meter al goed zat. Ze ging daarom maar verder in de draagzak op mijn rug. Angelica voelde door de slechte nachtrust en de steile klim ook goed de spieren in haar knieën en bekken. Maar na zo’n 3 kwartier klimmen waren dan gelukkig toch weer terug bij de carpark. Deze bleek inmiddels afgesloten te zijn voor bezoekers, omdat het laagwater al weer voorbij was. (netjes dat ze zo goed op de veiligheid van de bezoekers letten).

Nette toeristen die wij zijn, zijn we daarna inderdaad naar het restaurant net voorbij de carpark gereden. Dit bleek aan/achter de receptie van een vakantiepark/camping te zitten. Aangezien het toch bijna half één was, vonden we het wel een goed plan om hier ook gelijk wat te eten. Angelica koos een “award winning pie” en ik ging voor pizza uit de steenoven. Beiden bleken erg lekker te zijn, zelfs zo lekker dat we daarna ook nog wel de toetjes van de menukaart wilden proberen. Angelica nam een Sticky-Date-pudding (een kleverige dadeltaart) en ik nam de Cheesecake. Ook hier smaakten de gerechten ons weer uitstekend. Ik weet niet of het kwam door de inspanning of dat dit gewoon echt een goede kok was, maar we hebben hier echt heerlijk gegeten!

Vanuit het restaurant zijn we daarna doorgereden naar ons AirBNB huisje in Kaka Point. De weg hier naartoe was een flink stuk door de bergen langs de kust heen en daardoor vol met bochten. Nu zijn we dat ondertussen wel gewend in Nieuw Zeeland, maar wat mij hier opeens flink tegenviel was dat er maar weinig snelheidsbordjes voor de bochten waren geplaatst. In Nieuw Zeeland is het gebruikelijk dat er voor een bocht een snelheidsindicatie wordt gegeven en de richting van de bocht. Als deze er niet staat, kun je er vanuit gaan dat je de bocht met 100 kilometer per uur kunt nemen (de toegestane snelheid buiten de bebouwde kom). Op deze wegen bleek dit echter niet te kloppen. Een van de bochten bleek zelfs bijna haaks de zijn, waardoor ik flink in de ankers moest. Daarna hebben ik het dus maar even wat rustiger aan gedaan.

Uiteindelijk kwamen we rond 4 uur aan in Kaka Point. We moesten ons deze keer melden bij een klein kantoortje in Kaka Point vanaf waar een mevrouw in haar auto voor ons uit reed naar het huisje waar we gaan overnachten. Het huisje blijkt echt recht uit te kijken op de zee en alleen de flinke voortuin en de weg scheiden ons nog van het strand. Het waait hier ook enorm, zelfs zo hard dat het binnen koud aanvoelt. Zo koud dat we besloten hebben de openhaard in dit huisje aan te steken. Ik zit nu dus aan de eetkamertafel voor de openhaard deze blog te schrijven terwijl ik buiten de zee en de wind hoor. Als ik in Nederland zo’n huisje kon krijgen…

Wist je dat:

• Angelica alpaca’s echt geweldig vind?
• Maar ze na het zien van de tanden van deze lieve beesten ze toch maar niet durfde te aaien?
• Alpaca’s mensen weinig interessant leken te vinden?
• Maar voor Jet (de paarse knuffel van Fabiënne) opeens wel nieuwsgierig naar ons toe kwamen?
• Fabiënne dol is op tractors? Vooral als ze paars zijn?
• Fabiënne enthousiast geroken en gevoelt heeft aan elke bloem op de Lavendel Farm?
• Dat haar favoriete My Little Pony “Pinky Pie” is, maar door haar steevast “Pinky Fy” wordt genoemd?
• Fabiënne in het huisje op de boerderij zelfs een tekening ging maken voor de koeien?
• Ze nu, net als mama, met verf spettert op haar blaadje om deze te versieren?
• Queenstown volgens ons een heel andere sfeer heeft dan Wanaka?
• Het in Queenstown echt om de activiteiten/thrills lijkt te draaien?
• Dit een veel jonger publiek aantrekt dan bijvoorbeeld Wanaka?
• Fabiënne het (nog steeds) moeilijk heeft met het uitspreken van de ‘j’?
• En het hierdoor steeds heeft over “lullie” en “lellow”? (jullie en yellow)
• Ze tegen ons nu regelmatig roept “kom-op meiden”?
• We vermoeden dat dit iets is wat door de leidsters van de creche wordt gezegd?

2-3-2019 Hokitika en Shantytown

Vanmorgen eerst even rustig aan gedaan. We hebben een onrustige nacht gehad. Het bed lag niet super maar daarbij ligt de slaapkamer van dit huisje zo’n 2 meter van de treinrails vandaan en komt er dus ’s nachts een vrachtrein voorbij! We wisten wel dat er een trein langskwam maar niet dat dat midden in de nacht zou zijn…

Fabiënne had weer Netflix in dit huisje dus die heeft lekker televisie gekeken terwijl wij konden douchen en nog wat lezen. Tegen twaalven gingen we maar eens op pad. Eerst langs “Bonz ’N Stonz”. Een zaakje waar je Pouname (Jade) juwelen kunt kopen maar ook zelf kunt slijpen. Dit had ik op internet gezien en dat leek me wel heel erg gaaf. We gingen hier dus even langs om te vragen of ik daar morgen (zondag) nog een workshop zou kunnen volgen. Gelukkig bleek dit geen probleem. Ik moet alleen even kiezen tussen wat ik wil slijpen: bot, Jade of Paua schelp. Bot valt voor mij gelijk af. Maar tussen de andere twee twijfel ik nog erg. Ik mag het morgen doorgeven dus ik heb nog even de tijd om hierover na te denken.

Hierna gaan we verder op pad. We gaan naar het plaatsje Greymouth een klein half uurtje terug op de route om naar Shantytown te gaan. Shantytown is eigenlijk een open lucht museum(-pje) over de ‘early settlers’ die er kwamen wonen en over de goudkoorts die ook hier in Nieuw Zeeland had toegeslagen. Het was leuk opgezet met een echt oud stadje incl. kerk een beetje in de stijl van zo’n oud cowboy stadje wat je weleens in films ziet. Ook reed er een oude trein waarmee je een ritje kon maken. Fabiënne zag dat natuurlijk alweer helemaal zitten. Die vindt het geweldig om in treintjes en dat soort spul te zitten. Maar eerst wat eten! Fabiënne natuurlijk weer patatjes want die wil echt niks anders proberen. Alles is “jakkie!”. Rogier neemt eieren en spek op brood en ik neem een panini met kip. Ik heb nog nooit zo’n vreemd smakend broodje op. Het was niet vies ofzo maar er zat zo weinig smaak aan…. Ik was dus best jaloers op Rogier zijn bestelling ha ha ha!

Toen verder kijken in het stadje. Eerst naar de kerk. Dit bleek een kerkje te zijn wat echt gebruikt was geweest sinds 1866 en kwam uit het plaatsje “No Town”. Het is na jarenlange leegstand uiteindelijk afgebroken en hier weer terug opgebouwd. Fabiënne vond het er heel interessant binnen en steeds wanneer we er weer langs liepen in de loop van de middag wilde ze weer even naar binnen.

Er waren nog wat oude memorabilia aanwezig zoals een trouwakte uit 1890 tussen een 40 jarige man en een 19 jarig meisje. Dat zag Rogier ook wel zitten. 😉 Verder in het park was er nog een holografische film vertoning (die Fabiënne natuurlijk weer vreselijk eng vond) en was er o.a. een ziekenhuis, brandweerkazerne en een houtzagerij. Die laatste was bereikbaar met het treintje. Ook vond Fabiënne de houtzagerij erg interessant om te zien. Ik vond het vooral boeiend om te lezen hoe er vroeger geleefd werd wanneer de mannen op de houtzagerij werkten. En natuurlijk gebeurde er ook regelmatig ongelukken. Boomstammen die iemands hoofd verpletterde of je vinger eraf zagen. In dat laatste geval was je na twee dagen weer gewoon aan het werk trouwens. Verderop in het plaatsje kon je nog zelf met een pannetje naar goud zoeken. En waren er oude koetsen te zien. Na een kleine 2 uurtjes waren we wel uitgekeken en heeft Fabiënne nog even in het speeltuintje wat erbij was gespeeld. Daar zagen Rogier en ik nog Weka kuikens. Lekker fluffy waren ze.

Eenmaal terug een lekker pastaatje gegeten waarna Rogier nog naar de zonsondergang wilde kijken aan het strand van Hokitika. Ik bleef met Fabiënne in het huisje om wat te knutselen. Rogier heeft mooie foto’s gemaakt met een bekende fotoplek van Hokitika.

3-3-2019 Punakaiki en Bonz ’N Stonz

Na weer een onrustige nacht waarbij de trein dit keer rond 2 uur ’s nachts voorbij kwam en Fabiënne een paar keer wakker was geweest gingen we vroeg op pad. We wilden graag op tijd bij Punakaiki zijn zodat we met hoogwater bij de blowholes konden kijken. Aangezien het om half 10 hoogwater was en het een uurtje rijden was moesten we enigszins op tijd weg.

De loopwalk langs de pancakerocks was nog even leuk als ik me herinnerde. Het blijft een bijzonder gezicht om al die opgestapelde laagjes stenen te zien die lijken op stapels pannenkoeken. Fabiënne liet haar fantasie de vrije loop en had ineens wel trek in pannenkoeken. En deze hadden natuurlijk nog wel stroop nodig zodat we ze lekker op konden eten. (zal lekker crunchy zijn…) Ook zijn hier de blowholes. Ondanks dat we ze wel hoorden, wat wel een machtig geluid is, vonden we het zicht erop wat tegenvallen. Je verwacht dan hoge golven die er tegen aan slaan en omhoog komen maar dat viel erg mee. We waren hier dus redelijk snel weer uitgekeken en waren om half 11 weer terug in Hokitika. Precies op tijd om nog even een boodschapje te doen en wat te eten voordat ik om 13.00 uur aan mijn workshop begon.

Ik was er inmiddels wel over uit dat ik Paua schelp wilde gaan gebruiken. Ik had eerder op reis al zo’n schelp gekocht omdat ze ontzettend mooi zijn met allerlei kleuren en een hoge glans. Ik vind dat een mooi souvenir van onze reis. Paua is trouwens ook bekend onder de naam Abalone en wordt zowel hier als in Aziatische landen veel gegeten. Eigenlijk is het een zeeslak en als je er plaatjes van gezien hebt zien ze er nu niet zo aantrekkelijk uit om te eten. Ik had gisteravond al een ontwerpje getekend dus ik kon gelijk aan de slag. Ook had ik bedacht/ gehoopt dat ik er nog een klein hartje voor Fabiënne uit kon halen zodat ze die aan een kettinkje kon hangen. De eigenaar van de studio, Steve, deed daar helemaal niet moeilijk over. Ik kreeg gewoon een extra stukje schelp en hoefde er niet extra voor te betalen. Om te starten moest ik eerst mijn ontwerpje laten zien om te kijken of het wel mogelijk was dit te slijpen. Ik had een mooi plaatje gezien van een scheef hartje wat ik wel leuk vond en dit was ook geen probleem. Aan de slag! Eerst mijn ontwerpje omtrekken met potlood en daarna met watervaste stift op de schelp. De grove vorm werd eraan gegeven door hem te slijpen op een grote slijpmachine en de fijnere contouren met een klein slijpmachientje. En soort Dremel. Allemaal watergekoeld trouwens wat de Paua werd wel heet door het slijpen. Zeker met het kleine machientje ben ik echt een tijdje bezig geweest. Ik ben een pietje precies en omdat ik een conisch slijpertje had gebeurde het steeds dat ik een stukje te ver ging waardoor mijn vormpje niet meer mooi rond was. Na een flinke tijd was ik dan toch tevreden. Vervolgens moest ik de binnenkant polijsten en daarna de buitenkant. Polijsten deed ik buiten aan een picknicktafel. Er waren ook nog twee meiden uit Singapore aan het slijpen. (Zij hadden Steve ver van te voren al gevraagd of hij aan zwarte Jade kon komen zodat ze daar ringen van konden slijpen. Heel gaaf.) En terwijl we allemaal aan het polijsten waren hebben we leuk met elkaar gepraat. Niet alleen over waar we vandaan kwamen maar ook over Trump en over homorechten in onze landen. Die twee meiden waren lesbisch dus het was wel heel interessant om het daarover te hebben. (dit kwam trouwens omdat Steve had verteld over één van de shop eigenaars in Hokitika die eigenlijk transgender was. Ik weet nog steeds niet waarom hij daar zomaar over begon.) Later werd er nog wat lekkers uitgedeeld. Grappig: het was “gewoon” een grote appelflap. Maar voor Steve was het nieuw dat we die in Nederland ook hadden en die meiden hadden het nog nooit gegeten.

Toen ik klaar was met polijsten mocht ik hem gaan ‘buffen’. Polijsten op een machine met een zachte borstel en polijstmiddel. Dit was helemaal gaaf om te zien. Ik dacht dat hij al mooi glom door al het polijsten maar hier werd hij echt super glad van! En precies bij de allerlaatste keer, ik dacht hem er nog één keer tegen aan te houden, zei mijn hangertje “PATS!”. Ik riep keihard “SHIT!” waardoor iedereen al wist hoe laat het was. Ik had mijn mooie hangertje in tweeën gebroken. Balen! Steve kon er wel om lachen. Hij had het al een beetje verwacht omdat het hangertje best dun was geworden door het vele slijpen. Dus mocht ik weer opnieuw beginnen. Ik kreeg weer een nieuw stuk schelp en had gelukkig mijn ontwerpje nog in mijn zak. Steve verzekerde me dat het nu veel sneller zou gaan. Nou, dat was ook zo. Nu mocht ik op een andere slijpmachine, want die was beter zei Steve. Toen had ik binnen 5 tellen de grootste vorm geslepen. Daarna met een ander, gewoon rond, kleiner slijpertje aan de slag en binnen 20 minuten was ik klaar met slijpen. Waar ik over de vorige wel anderhalf uur had gedaan. Natuurlijk weer polijsten en daarna bufferen (wat nu wel spannend was) en nu ging het wel goed. In die van Fabiënne werd een gaatje geboord zodat er een ringetje aangezet kon worden en daarna gingen er aan allebei de hangertjes een touwtje. Thuis koop ik er zilveren kettinkjes voor. Het was echt een hele leuke workshop en het was ook allemaal heel ongedwongen en gezellig. Zeker de moeite waard. En stiekem voor mij ook een overwinning dat ik hier alleen naartoe ben gegaan.

Toen ik weer bij het huisje kwam, kwam Fabiënne gelijk op me afrennen om te vragen of ik een mooie ketting voor haar gemaakt had. Ze vond hem heel mooi en “shiny”. Ik was zelf wel helemaal versleten hoor. Je staat toch in allerlei houdingen die je niet gewend bent. Ik heb er dus best wel last van gehad (vooral van mijn schouders en armen) maar het was het wel waard!

’s Avonds heb ik nog een tijdje zitten knutselen aan tafel terwijl Rogier foto’s heeft bijgewerkt.

4-3-2019 Franz Josef Glacier en Haast

We waren allemaal vroeg wakker dus zaten we om 9 uur in de auto om naar onze volgende bestemming te gaan. De Franz Josef Gletsjer. De vorige keer hebben we vanuit Fox Glacier een helikoptervlucht gedaan over de gletsjers heen. Dat gaan we deze keer niet doen maar je kan wel enigszins in de buurt van de gletsjer komen vanuit Franz Josef. Rogier wilde daar graag naartoe.

De weg er naartoe was weer heel mooi. En bij Franz Josef aangekomen zag je de gletsjer al tussen de bergen door liggen. Hij is door de klimaatveranderingen heel ver teruggetrokken dus je kunt er niet meer zo bij komen als 10 jaar geleden. Wel zijn er verschillende tracks die je kan lopen van verschillende lengtes die je in de buurt brengen. Omdat Fabiënne en ik niet mee gingen lopen zou Rogier de korte, 30 minuten route lopen. Na 10 minuten was hij alweer terug met de foto’s. Er staat hier vaak een tijd bij de tracks maar over het algemeen loop je ze wat sneller dan er staat. Inmiddels was het wel lunchtijd. In Franz Josef is amper wat te vinden dus zijn we naar Fox Glacier gereden. Daar zijn wat meer restaurantjes waar we even lekker geluncht hebben.

Daarna door naar Haast voor onze overnachtingsplek. Het was nog best een eindje rijden maar gelukkig zijn de uitzichten allemaal even mooi.

In Haast aangekomen schrikken we ervan hoe klein het plaatsje is. We wisten nog van de vorige keer dat er niks was maar dit hadden we niet onthouden. Ook het motel viel erg tegen. Jammer genoeg waren er hier geen Airbnb’s (logisch met maar 6 huizen ofzo) dus kozen we maar voor een motel met 3 bedden op de kamer. Dat viel allemaal een beetje tegen. Te bedenken dat we zo’n 120 euro voor de nacht moesten betalen en het echt oude meuk was…. In Nederland zit je voor dat geld in een van der Valk. Maar goed, het was maar voor een nachtje.

Fabiënne had de speeltuin gespot dus daar maar even naartoe gewandeld. Fabiënne heeft heerlijk gespeeld maar ik werd opgevreten door de sandflies. En dat terwijl de oude plekjes eindelijk bijna over waren. Ik ben gelijk in het winkeltje anti-sandfly spul gaan kopen al schijnt dat ook niet echt te helpen. Dat die sandflies bijten vind ik tot daaraan toe maar man, wat kan ik er slecht tegen, dat gejeuk de hele tijd. Bij mij worden het ook mooie grote plekken terwijl Rogier maar een paar kleine plekjes heeft. Fabiënne wordt gelukkig helemaal niet gebeten. Geen idee hoe dat kan…

Nou ja, je begrijpt, die speeltuin hadden we ook snel gezien. Na een killingspree op de sandflies in onze kamer zijn we op zoek gegaan naar de accommodatie voor morgen. Gelukkig vonden we na lang zoeken een hele mooie Airbnb waar we twee dagen gaan blijven. Zo kunnen we een beetje in Wanaka rondkijken. Uiteindelijk maar tegelijk met Fabiënne in bed gekropen en allebei nog wat liggen lezen terwijl we letterlijk de gesprekken van de buren konden horen door de “muren” heen.

5-3-2019 Wanaka

Alle spullen weer in de auto en, in de regen en 13 graden, weg van deze plek. Mochten we ooit weer in Nieuw Zeeland komen dan zullen we Haast zeker met grote vaart voorbij gaan!

We rijden over de Haast Pass naar Wanaka. Een hele mooie route tussen de bergen door, langs rivieren, watervallen en uiteindelijk de grote meren: “Lake Wanaka” en “Lake Hawea”.

Bij Wanaka in de buurt konden we een wandeling doen naar de “blue pools”. Ik had op internet gelezen dat het een makkelijke wandeling was en dat het, ondanks dat het er erg druk was, wel de moeite waard was. Daar gingen we dus naartoe. De auto parkeren en daarna het bos in. Een mooie wandeling die we voor Fabiënne nog leuker maakten door steeds een spelletje te spelen wie het eerste bij het volgende heuveltje was. Na 10 minuten waren we aan het eind van het bospad en kwamen we uit op een parkeerplaats. We hadden te vroeg geparkeerd, hier hadden we eigenlijk moeten zijn. En vanaf hier was het dus nog de wandeling naar de blue pools. Fabiënne moest inmiddels plassen (en geen wc en geen papier bij ons) dus maar weer terug naar de auto waar wel een wc op de parkeerplaats was. We hebben de blue pools maar even gelaten voor wat het was en zijn door gereden naar Wanaka voor de lunch.

We konden ons Wanaka nog goed herinneren van de vorige keer. Een leuk plaatsje aan een groot meer met een heel relaxte sfeer. Het Wanaka uit onze herinnering was alleen iets kleiner dan wat het nu was. In anderhalf jaar is er hier heel veel bijgebouwd en wordt er ook nog druk gebouwd. Fabiënne was in d’r nopjes want er stond een nieuwe grote speeltuin waar ze natuurlijk in heeft gespeeld. We hebben hier heerlijk geluncht met oa. Eggs Benedict voor Rogier en een groenten tajine met couscous voor mij. (voor Fabiënne kunnen jullie het wel raden denk ik)

We wilden eigenlijk nog naar een lavendelfarm gaan maar omdat het na het spelen in de speeltuin (bij een temperatuur van nu 27 graden) voor ons allemaal wel klaar was zijn we doorgereden naar de Airbnb in een dorpje 20 minuten verder op (Cordrona).

Gelukkig hebben we het weer super uitgezocht! Het is een prachtig appartement met (eindelijk) een groot kingsize bed voor ons, twee badkamers een mooie woonkamer en een goed uitgeruste keuken. Op de veranda een hangstoel waar Fabiënne gelijk in ging zitten met de iPad en M&M’s. Die hoorden we het eerste half uur niet meer. Lekker even bijkomen hier, de blogs bijwerken, hopelijk lekker slapen en morgen maar eens kijken bij de lavendelfarm en misschien bij het zwembad wat bij dit complex hoort.

Wist je dat:

• Ze in Hokitika een een edelsteen hebben gevonden die ook alleen in Hokitika voorkomt?
• Dat deze edelsteen Ruby Rock heet en bestaat uit jade, robijn en enkele andere soort edelsteen?
• Dat deze Ruby Rock zeldzamer is dan opaal?
• Dat Angelica deze Roby Rock heeeeeeel erg mooi vind?
• Fabiënne zich afvraagt of oma wel goed voor haar baby-born zorgt die we in Nederland hebben achtergelaten?
• Het enige restaurant in Haast gesloten was?
• De enige andere plek waar je ‘gezellig’ kon eten, een campingtafel in de supermarkt was?
• Sandflies bijten i.p.v. prikken, maar wel gif inspuiten?
• Sandflies niet groter zijn dan onze fruitvliegjes?
• Wij hierdoor waarschijnlijk in Nederland een fobie overhouden voor fruitvliegjes?
• We een alien in de koelkast in dit huisje hebben?
• Deze koelkast allerlei geluiden maakt en spontaan tot leven komt?
• We voor deze AirBNB geen adres hadden gekregen?
• We alleen de aanwijzing naast het ‘bekende’ Cardrona hotel hadden gekregen?
• Google Maps hier gelukkig wel een route naartoe wist te vinden?
• En we onderweg hier naartoe langs een bra-fence zijn gereden?
• Dat dit hek vol met bh’s bedoeld is om borstkanker onder de aandacht te brengen?

Donderdag zijn wij vanuit Motueka naar Wharariki beach gereden. Een flinke rit van bijna 2 uur naar het noordelijkste puntje van het Zuidereiland. De route ging over bergen en door Golden Bay, een heerlijk stuk om te rijden. De laatste 4 kilometer naar Wharariki beach blijkt over een gravel weg te gaan. Van onze vorige keer in Nieuw Zeeland wisten we nog dat verhuurmaatschappijen waarschuwen dat je niet met je camper over zulke wegen mag rijden. Wij hebben nu geen camper maar een 4-wiel-aangedreven auto, dus wij zien geen probleem. Na 4 kilometer stuiteren (Fabiënne vind het prachtig dat haar stem trilt als de auto stuitert!) komen we onder het stof aan op de parkeerplaats. Hier staan tot onze verbazing toch nog de nodige campers en best veel auto’s.

Vanaf de parkeerplaats is het volgens het bordje 1 kilometer lopen naar het strand, wat je in 20 minuten kunt doen. We stappen via een klein trappetje over een hekje en staan midden in een weiland met koeien. Fabiënne ziet meteen de grote koeienvlaaien en roept “jakkie! Oppassen pappa!”. Het pad loopt via een grasheuvel omhoog, waar we over het volgende trappetje naar het volgende weiland stappen. Hier staan schapen en liggen dus ook schapen keutels. Fabiënne vind het nu al prachtig! 😉

Daarna gaat het pad door een stukje met bomen om uit te komen in een duingebied. Vanaf hier wordt het pad mul zand en kost het lopen wat meer moeite. Na een kleine duin omhoog geklommen te zijn, kijken we opeens uit over een grote duinvlakte met daarachter de zee en in de branding meerdere rotsen. Echt een super mooi gezicht!

We lopen/glijden door de duinen naar de zee en zien een aantal mensen bij een rotsblok staan kijken. We lopen er naartoe en daar blijken meerdere jonge en volwassen zeehonden heerlijk in een ondiepe plas te liggen/spelen. Als we hadden gewild hadden we ze kunnen aaien, zo dichtbij konden we komen, maar we blijven op een meter of 10 afstand staan. We genieten echt van de speelsheid en onbezorgdheid van de dieren.

Daarna lopen we nog een stukje langs de branding en maken daar prachtige spiegelende foto’s van het stukje strand dat net onder water staat met daarachter de rotsen in de branding. Hier zou ik rustig de hele dag kunnen gaan zitten en foto’s blijven maken. Helaas moeten we ook nog 2 uur terugrijden naar ons huisje en eerst nog teruglopen naar onze auto. Dus na zeker 2 uur op het strand, houden we het voor gezien.

Het wandelen terug door de duinen gaat beter dan we hadden verwacht, want we rekenden er een beetje op dat dat vies tegen zou kunnen vallen met het warme zonnetje/Fabiënne die het niet zo op bergopwaarts heeft en Angelica haar bekkeninstabiliteit. Maar we halen zonder spierpijn (met Fabiënne in de draagzak op mijn rug) de parkeerplaats. Tijdens de rit naar huis valt Fabiënne lekker in slaap en we maken het ons in het huisje dan ook gemakkelijk en halen nog een keer de lekker fish-and-chips en gaan op tijd slapen.

Want de volgende morgen (vrijdag 1 maart) moeten we het huisje verlaten en gaan we rijden naar Hokitika, waar we een volgende AirBNB hebben geboekt. Omdat ook dit een flink rit is (bijna 5 uur rijden), hebben we net voorbij de helft een stop ingepland bij Tauranga Bay. Dit is een strand met een korte wandelroute naar een uitkijkpunt waar je uitkijkt op rotsen waar een zeehonden kolonie woont. Ook hier zien we meerdere jonge zeehonden spelen in ondiep water, maar nu van een wat grotere afstand. Met de zoomlens van mijn Sony RX10mk4 kunnen we toch nog goed zien wat ze doen en dit is de eerste keer dat we deze camera echt nodig hebben voor de foto’s. Alle andere foto’s konden we tot nu toe af met onze iPhones (welke toch een stuk makkelijker mee te nemen zijn).

Vanaf Taurange Bay rijden we eerst naar het restaurantje dat op de borden staat aangegeven. Deze blijkt echter dicht te zijn, waardoor we een klein stukje terugrijden naar het plaatsje Westport om daar bij een Subway even snel een broodje te halen en iets verderop bij een klein bedrijventerrein even te tanken. Vanaf hier is het nog 2,5 uur rijden naar Hokitika, en aangezien het al 14:30 is, willen we nu toch wel snel weer op pad.

De weg loopt grotendeels langs de westkust van het Zuidereiland en is prachtig! Dit stukje van Nieuw Zeeland oogt nog erg groen (in tegenstelling tot het ‘binnenland’ wat door de droogte redelijk gelig oogt) en de wegen slingeren heerlijk rondom de bergen die eindigen in de zee. Je kan hier dus zeker niet ongestoord met 100 doorrijden zoals op een Nederlandse snelweg, maar dat is met zo’n omgeving zeker geen straf!

Onderweg komen we nog langs Punakaiki waar een zogenaamd blowhole (gat waar zeewater uit spuit) en pancake rocks te vinden zijn. Aangezien we hier langsrijden met praktisch laag water (en de blowhole dus weinig zal doen) en we nu toch al pas na 17:00 in Hokitika aankomen, slaan we Punakaiki even over. Waarschijnlijk rijden we hier later in de week nog een keer voor terug, want we blijven 3 dagen in Hokitika en vanaf daar is het een klein uurtje rijden.

In Hokitika hebben we weer een prachtig AirBNB huisje. Het is eigenlijk een gastenverblijf dat aan een ander huis is vastgebouwd, maar het heeft werkelijk alles. We kunnen de auto voor de deur parkeren en hebben een modern ingerichte woning met open keuken, 2 slaapkamers een zeer grote badkamer en internet/tv en airco. Ik kan vervelendere plekken bedenken om de komende 3 nachten te slapen. 😊

Wist je dat:

• Fabiënne zeehonden maar een eng geluid vind maken?
• We in Tauranga Bay meerdere Weka’s hebben zien lopen?
• Fabiënne deze nu kippies noemt? 😊
• De rit naar Tauranga Bay door de Buller Gorge ook erg mooi was?
• We tijdens een korte tussenstop in de Buller Gorge meer dan 10 sandflies in onze auto hadden?
• Deze beestje erger zijn dan muggen en vaak direct in de aanval gaan?
• Wij dus eerst 10 minuten bezig zijn geweest om alle sandflies in de auto te doden?
• Rogier desondanks weer 2 mooie rode jeukende plekken erbij heeft?
• Die sandflies het altijd op zijn hielen/benen gemunt lijken te hebben?
• Fabiënne op een of andere manier nog geen enkele keer is gebeten?
• De ‘fish’ van de fish-and-chips olifantvis blijkt te zijn?
• Wij moesten Googlen wat dit voor vis is?
• We dat pas gedaan hebben NA het eten van de vis? (hij was trouwens wel heel erg lekker)
• Fabiënne deze laatste dag om 23.00 uur nog niet slaapt?!