Road trippin'

Afgelopen maandag zijn we naar het geo-thermal wunderland Wai-O-Tapu geweest. Dit is een verzameling zwavelmeren, kokende modderpoelen en een geiser. We zijn hier de vorige keer dat we in Nieuw Zeeland waren ook al naartoe gegaan. We vonden het toen zo gaaf, dat we dit graag nog een keer wilden zien. We wisten van de vorige keer nog dat de geiser niet erg spectaculair was (hij wordt opgewekt door zeep in het water te gooien) en dat hij heel erg druk bezocht was. We hebben er daarom voor gekozen om de geiser over te slaan en zijn direct het park ingelopen. Hierdoor was het de eerste anderhalf uur nog heerlijk rustig in het park en hebben we overal goed kunnen kijken en foto’s kunnen maken. De kleuren van het water blijven onwerkelijk, van fel groen naar donker rood, allemaal veroorzaakt door chemische stoffen die met het hete water mee omhoog komen. Het water is hier zo heet omdat die gebied precies op een breuklijn ligt en heet lava dus relatief dicht bij de oppervlakte komt. Er zijn niet voor niets meer dan 160 vulkanen in Nieuw Zeeland!

Op dinsdag zijn we eerst naar de Buried Village of Te Wairoa gereden. Dit is eigenlijk een archeologische vindplaats waar restanten van een dorp zijn opgegraven dat in 1886 bedolven werd door een laag modder van 1,5 meter dat door een vulkaanuitbarsting de lucht in is geblazen. Enkele mensen hebben dit destijds overleefd, waardoor er redelijk veel over deze gebeurtenis bekend is. Het verhaal is heel indrukwekkend in een klein museum uiteen gezet en ook de reconstructies van de omgeving zijn erg mooi. Er schijnen vroeger waterterrassen (The Pink and White Terraces) tegen een heuvel op geweest te zijn, een beetje vergelijkbaar met de rijstvelden in Azië maar dan van steen, daar is nu jammer genoeg niets meer van te zien. Na het museum kun je rondlopen op het terrein waar het dorpje heeft gestaan. Fabiënne vond vooral de oude werkende waterpomp interessant, maar verder zie je eigenlijk niet meer dan een aantal funderingen/muurtjes van wat ooit gebouwen geweest moeten zijn. We vonden het riviertje achterop het terrein eigenlijk interessanter dan de zichtbare restanten.

Na een lunch in de Buried Village zijn we doorgereden naar de Skyline gondola van Rotorua. Met deze kabelbaan kun je een eindje omhoog tegen een van de heuvels rondom het meer, waardoor je een mooi uitzicht hebt op Rotorua en de omgeving. Bovenop deze vrij steile heuvel hebben ze dan ook nog een rodelbaan gemaakt. Deze hebben ze in 3 gradaties opgedeeld, waarbij ik met Fabiënne de scenic-route heb gedaan. Ik was nog even bang dat Fabiënne het spannend zou vinden, maar voor Fabiënne kon het niet hard genoeg naar beneden gaan! Onderaan de rodelbaan (zo’n beetje halverwege de heuvel) konden we weer terug naar de top met een stoeltjeslift. Ook dit vond Fabiënne geweldig, ondanks de flinke hoogte waarboven onze benen hingen te bungelen. Van bovenaf zijn we daarna weer met een gondel naar beneden gegaan en teruggereden naar ons huisje in Rotorua.

Donderdag hebben we alle spullen weer in de auto geladen om richting het plaatsje Ohakune te rijden. Voordat we Rotorua uit waren, zijn we eerst nog gaan kijken bij de Government Gardens. Dit stuk grond werd in 1880 door de Maori bevolking geschonken aan de kroon. Er is een heel mooie tuin is aangelegd met daarin een geothermisch badhuis en diverse velden voor o.a. bowls, golf en petanque (jue de boules). Zelfs met de huidige droogte ziet het er nog erg mooi uit. Angelica heeft ook eindelijk een goede foto kunnen maken van wat zij noemt de ‘omgekeerde kerstboom’.

Vanuit Rotorua zijn we eerst naar de Huka Falls gereden. Een stuk waar heel veel water door een smal ravijntje wordt geperst. Hierdoor ontstaat een heel sterke stroomversnelling met aan het einde een waterval. In de aanloop naar de stroomversnelling staan 4 waterkrachtcentrales opgesteld om het gebied hier omheen te voorzien van stroom. Over het ravijn is een wandelbrug gemaakt, waardoor je boven dit natuurgeweld kunt staan. Erg indrukwekkend! Vanaf de Huka Falls zijn we naar Ohakune gereden, zodat ik morgen de Tongariro Crossing kan gaan lopen. Een wandeling van 19,5 kilometer, dus op tijd naar bed!

Wist je dat:

• Fabiënne het grootste stuk in Wai-o-Tapu heeft gelopen (een heel rondje is zo’n 5 kilometer)?
• Maar het laatste half uurtje toch nog in de draagzak heeft gezeten?
• Dit voor zowel Rogier als Fabiënne een zweterige bedoening werd?
• We bijna Jet (Fabiënne haar favoriete knuffel) daar hebben achtergelaten?
• Fabiënne de zwavelmeren zo vond stinken dat we maar snel door moesten lopen?
• De kabelbaan leek op een ritje in de helikopter volgens Fabiënne? (want ook hiermee ‘vlieg’ je boven de bomen)
• Alles redelijk dor-en-droog is op dit moment in Nieuw Zeeland?
• Desondanks bijna niemand zijn tuin lijkt te sproeien?
• We in de laatste supermarkt toch weer gezwicht zijn voor de dropjes met chocolade erin die we de vorige keer zo lekker vonden?
• We deze dropjes nog steeds te lekker en te verslavend vinden?