Road trippin'

Rogier moet vandaag vroeg op, om 5 uur al, om de Tongariro Alpine Crossing te lopen. Fabienne en ik blijven een dagje in het huisje en slapen eerst eens lekker uit. Pas om 8 uur is Fabienne wakker.

Ik had haar beloofd om samen naar het Carrot Park te gaan. Een speeltuin iets verderop die volstaat met beelden van groentenpoppetjes. Het kenmerk van de speeltuin is een 10 meter hoge wortel. De speeltuin is gesponsord door ondernemers uit de omgeving wat eigenlijk wel een leuke manier is om zo’n speeltuin te financieren. Ohakune is maar een piepklein plaatsje maar dit levert wel publiciteit op. In de tijd dat we in de speeltuin zijn zien we meerdere auto’s stoppen waarvan de inzittenden met de wortel op de foto gaan.

Fabienne vermaakt zich op alle toestellen al blijft de schommel favoriet. Keihard gilt ze erbij: “Look at meeeeeee!!!” Na een half uurtje is ze het echter alweer zat en lopen we weer naar het huisje. Onderweg zien we nog verschillende mooie bloemen en paardenbloem pluizenbollen die ze probeert weg te blazen. In het huisje doen we lekker rustig aan. Fabienne kijkt wat iPad en ik lees wat. Later nog lekker kleuren en schrijven aan de tafel. Heerlijk zo’n rustig dagje. En ondertussen is Rogier de zware dagwandeling aan het maken…

Om 5 uur ging de wekker, zodat ik een half uurtje had om te ontbijten en mijn tas in te pakken. Daarna in het donker in mijn eentje in de auto naar een parkeerplaats rijden. Deze parkeerplaats ligt aan het einde van de Tongariro Crossing, een lange wandeling tussen vulkanen door. We hadden naar overnachtingen in de buurt van dit eindpunt gezocht, maar dat lukte niet zo best. We hebben daarom geslapen in Ohakune, wat zo’n 45 minuten rijden van de parkeerplaats af ligt. Vanaf de parkeerplaats vertrekt een shuttle om mij naar het startpunt van de wandeling te brengen. De shuttle vertrekt om 7 uur, wat betekent dat ik er rond 6:30 moet zijn, met minimaal 45 minuten rijden erbij moet ik dus uiterlijk om 5:30 in de auto zitten. Dit lukt gelukkig goed en de rit naar de parkeerplaats verloopt ook voorspoedig.

Eenmaal op de parkeerplaats aangekomen, blijken er al redelijk wat auto’s te staan. De weerverwachtingen voor vandaag zijn niet best, veel regen en mogelijk onweer, waardoor de shuttlemaatschappij waarmee ik rij alleen de eerste shuttle van 7:00 laat rijden en de overige shuttles annuleert. Desondanks zijn er dus redelijk wat mensen op de parkeerplaats en al snel hoor ik ook Nederlanders (je vindt ze ook overal!). De shuttle brengt mij in ruim een half uur naar het startpunt van de wandeling. Voordat we de shuttle uit mogen, krijgen we nog wat informatie. De weerverwachtingen zijn inderdaad slecht, de toppen van de vulkanen zullen waarschijnlijk de hele dag in de wolken zitten en in de middag wordt zware regen en onweer voorspelt. Het dringende advies is dan ook om ‘een beetje door te lopen’.

De wandeling is in totaal 19,4 kilometer lang, waarbij je begint op 1120 meter hoogte, dan klimt tot 1868 meter (748 meter omhoog!) om daarna af te dalen tot 760 meter hoogte (1108 meter omlaag!). De eerste 4 kilometer begint redelijk vlak en is een leuke opwarmer. Het is even wennen om in mijn eentje te lopen en ik merk dat ik stevig doorstap. Al lopend merk ik ook dat ik veel te warm gekleed ben. Vanwege de miezerregen bij de parkeerplaats had ik mijn regenbroek alvast aangetrokken over mijn wandelbroek heen. Die gaat bij kilometer 2 dus weer uit. Ook mijn jas en vest gaan uit voordat ik bij kilometerpaal 4 ben, veel te warm. Ik zie zelfs mensen in korte broeken lopen en achteraf had ik die ook graag gehad, maar ja, dan moet je niet zo dom zijn om je afritsbroek thuis te laten liggen! 😉

Vanaf kilometerpaal 4 wordt het echt menens, vanaf dat punt begint namelijk een steile klim omhoog. We gaan van 1400 meter omhoog naar 1600 meter over een afstand van 2 kilometer, ook wel bekend als de Devil’s Staircase. Dat betekent slingerende paden omhoog, over zwarte lava stenen met diepe afgronden en een prachtig uitzicht op het pad waarover we zijn komen aanlopen. Eenmaal boven kom je op een soort plateua uit, South Crater. Hier zie ik wolken aan komen waaien en bergen verdwijnen in deze wolken. Op dat punt had ik nog niet door dat de berg die ik net zie verdwijnen precies de berg is waar ik nog overheen moet!

Deze berg blijkt de Red Crater te zijn, echter heb ik hier niets van meegekregen, want de wolken waren zo dik dat ik amper het volgende wegwijzer paaltje kon zien, wat toch echt elke 50 meter staat. De rode kleur heb ik dus ook niet gezien, bij mij was alles bijna zwart/wit, de stenen waren zwart en de wolken die erboven en ernaast hingen spierwit. Een mooi contrast! Bij de weerverwachtingen werd ook steevast een windsnelheid opgegeven. Bij het lopen van dit stuk (wat je bijna een richel kunt noemen), snapte ik opeens waarom. Er stond nu maar een mattige wind, maar als dit harder zou zijn, moet je echt goed op gaan letten dat je niet van de richel afgeblazen wordt.

Eenmaal bovenaan stond ik opeens op het hoogste punt en dat betekent maar een ding: afdalen! En dat ging meteen heel hard. Over losse stenen en een soort mul zand gleden ik en de andere mensen naar beneden. Sommige probeerden een soort van te rennen, anderen gingen bijna zittend naar beneden. Halverwege de afdaling klaarde het opeens even kort op en zagen we opeens de Emerald Lakes! Wat een prachtige kleuren waren die meren: blauw en een soort van groen/geel. Nog voordat ik daadwerkelijk bij die meren aangekomen was, trok een volgende wolk al weer over het pad en was het zicht een heel stuk minder.

Vanaf hier ging het pad nagenoeg alleen nog maar naar beneden. Ik ben schijnbaar nog langs een groot blauw meer gelopen, maar daar heb ik werkelijk niets van gezien. Daarna zigzagde de weg naar beneden. Tijdens de weg naar beneden merkte ik duidelijk dat de omgeving steeds groener begon te worden en dat er verschillende soorten planten groeiden. Het eerste stuk van de afdaling ging over paden die enigszins steil naar beneden liepen, deze waren goed te doen. Na een tijdje ging dit echter steeds vaker over in een soort houten trappen waarvan de treden opgevuld waren met puin. Deze treden waren echter zo ondiep dat mijn wandelschoen hier niet recht op kon staan. Daarnaast waren deze treden niet zover gevuld dat ze echt vlak waren, waardoor ik elke stap mijn voet in een rare houding neerzette. Op een gegeven moment begon ik dit dan ook goed te voelen. Mijn rechterknie begon te protesteren en wilde niet zo makkelijk meer buigen. Het tempo zakte daardoor naar beneden en de laatste 3 kilometer leken opeens tergend langzaam te gaan.

De laatste 2 kilometer gingen bijna niet over een berg, maar meer door een bos. Overal kleine bomen en slingerende paadjes, die nog steeds wel flink steil naar beneden gingen. Het werd hierdoor erg moeilijk in te schatten waar je nu precies uit ging komen en hoever het nog was. Maar uiteindelijk stond ik dan ‘opeens’ bij het eindpunt van de track. Hier stonden een aantal busjes geparkeerd en een aantal mensen zaten hier te wachten. Ik moest echter nog een kleine kilometer langs een stoffige weg doorlopen om uiteindelijk bij de parkeerplaats van mijn auto te komen. Dat laatste stukje vond ik wel jammer. Het was voor het mooie net te ver en vooral al dat stof als er een bus langsreed gaf een vies gevoel.

Maar eenmaal bij de parkeerplaats zag ik dezelfde Nederlanders weer die ik die ochtend ook tegen was gekomen. Ze bleken ook net klaar te zijn en bleven nog even zitten voor een biertje voordat ze weer in de auto stapten. Na een kort praatje kwamen we erachter dat we de hele route in een snelle tijd hadden afgelegd. Officieel staat er 6 tot 8 uur voor deze wandeling; wij hadden van start tot aan de auto (dus nog bijna een kilometer extra) in 5,5 uur afgelegd! Volgens mijn smartwatch heb ik die dag 30866 stappen gezet, oftewel 24,1 kilometer gelopen en heb ik een hoogte overbrugt vergelijkbaar met 219 etage trappenlopen. Pfff, het is maar goed dat ik dat niet van te voren had bedacht. 😊

Maar terugkijkend vond ik het echt een hele mooie wandeling. Het had waarschijnlijk nog net iets mooier geweest als het niet zo bewolkt was geweest, maar eigenlijk gaat die hele wandeling niet eens persé om de mooie uitzichten, maar veel meer om de prestatie. Ik kan dan nu ook met trots zeggen dat ik een van de top 5 eendaagse bergwandelingen van de wereld heb gedaan.