Road trippin'

Vrijdag 22 februari

Al zoekend naar een volgende locatie kwam ik de Whitecliff Boulders tegen op een website. In Nieuw Zeeland zijn vooral de Mouraki Boulders, die op het strand liggen, heel erg bekend. Dus een andere plek en waarschijnlijk minder toeristen zagen we wel zitten.

Onderweg naar onze bestemming in Paraparaumu besloten we er dus even te gaan kijken. De weg ernaartoe bleek over vele slingerende en uiteindelijk gravel bergweggetjes te gaan waarvan je hoopt dat je geen tegenligger tegenkomt. Gelukkig gebeurde dat niet en konden we genieten van het prachtige uitzicht en de leuke route. Zo nu en dan kwamen we weer een bergje hoger en dan was daar ineens weer een boerderij. Ik blijf me erover verbazen dat er zoveel ruimte tussen de verschillende boerderijen kan zitten en dat je soms, voor je gevoel, op zulke afgelegen plekken bent en dat daar dan toch mensen wonen. Dat maakt me ook nieuwsgierig, hoe zou dat zijn? Wij zijn zo gewend om “even” naar de supermarkt te rijden als we bijvoorbeeld iets vergeten zijn maar dat doe je niet even als de eerste supermarkt al 3 kwartier rijden is. Wij denken al bij gaan wonen in de Biesbosch: maar als de kinderen dan met vriendjes af willen spreken moet je ze altijd brengen. Wat een kwartiertje rijden is. Nee, hier dan… Rijtjeshuizen en vinexwijken met tig dezelfde huizen op een rij ben ik hier nog niet tegen gekomen. Wel nieuwbouwwijken hoor. Maar dan allemaal met eigen kavels en hun eigen, unieke huis erop.

Even terug naar waar ik over aan het schrijven was. De boulders. Na een lange bergweg kwamen we aan bij een hek. Zo een die boeren gebruiken om hun erf af te sluiten. Op het hek een bord met ‘Whitecliff Boulder parking 600 m. Close gate.’ Rogier wist zeker dat hij gewoon de bergweg omhoog moest volgen. Jammer genoeg bleek dat niet de bedoeling en liep het dood. We moesten echt door dat hek heen. En jawel, na een slingerweg naar beneden tussen de schapen door was daar een parkeerplaats. Echt heel grappig want dit was dus gewoon in een weiland. Allemaal onze wandelschoenen aan en op pad. We moesten de oranje pijlen volgen stond er dus dat deden we braaf. Zo werden we langs de kant van het weiland heen geloosd om vervolgens op een weggetjes uit te komen die naar beneden ging. Prachtig uitzicht daar. Over witte kliffen boven een slingerend riviertje en jawel, daar zagen we al 1 boulder liggen. Boulders zijn kogelronde stenen die waarschijnlijk gevormd zijn door kalkzouten die zich rondom een hard object (steen bijvoorbeeld) hebben gevormd. Door erosie zijn ze kogelrond geworden. Je spreekt pas van een boulder als ze een minimale diameter hebben van 25 cm. Degene die hier liggen zouden veel groter moeten zijn. Helaas moeten we concluderen dat de steile weg omlaag geen goed plan is. Rogier kijkt nog even hoe ver het doorloopt maar het is echt een lang stuk. Naar beneden is nooit zo’n probleem maar voor mij en Fabiënne weer omhoog is veel te zwaar. Jammer maar we gaan ze dus niet verder bekijken. Toch was deze wandeling, zo tussen de schapen erg leuk om te doen.

Fabiënne wilde op de weg terug naar de auto nog wel even een schaap aaien. Daar waren de schapen alleen niet zo van gediend dus die maakten zich steeds heel snel uit de voeten. Fabiënne vond het ook wel erg interessant dat er overal schapenpoep lag en ze ook steeds weer een ander schaap zag poepen. Het resulteerde erin dat Fabiënne, terwijl we wegreden de schapen gedag zwaaide en er hard achteraan riep: “ga maar weer lekker poepen schapen!!!”.

Op de weg naar ons nieuwe adres begon het te regenen dus we waren op tijd weer weggegaan. Onze nieuwe AirBNB is een groot huis met 4 slaapkamers en 2 badkamers. En we hebben Netflix. Thuis heeft Rogier een proefabonnementje afgesloten zodat Fabiënne makkelijk filmpjes kan kijken op vakantie. Wanneer er dus ergens Netflix in een huisje is dan kan Fabiënne via de televisie kijken. Dat hebben we wederom geweten.

De dag na onze aankomst hebben we lekker niks gedaan. Beetje bankhangen, blogje schrijven want we lopen natuurlijk hopeloos achter en een beetje in mijn journal werken. Fabiënne vermaakt zich uitstekend. Die kijkt letterlijk de hele dag Despicable Me. Het is grappig hoe dat bij haar werkt. Als ze dan een filmpje heeft wat ze leuk vindt dan kijkt ze het ook achter elkaar. Vandaag dus zeker 8 keer. We hebben het maar even gelaten vandaag.

Zondag 24 februari

Vanmorgen vroeg (lees half 6) ons bed uit want we moesten voor 8 uur inchecken bij de Interislander Ferry in Wellington die ons naar Picton op het Zuider eiland gaat brengen. Gelukkig hadden Rogier en ik gisteren al het eea ingepakt dus nu alleen de laatste dingetjes nog. Wie denkt dat het zielig is om Fabiënne zo vroeg uit bed te halen, haar reactie was als volgt: Gaan we varen vandaag? Met de speeltuin op de boot? Jippie!!! Om vervolgens nog wel even lekker beneden op de bank te gaan liggen uiteraard met “Gru” en de “Nimnions” op de tv (oftewel Despicable Me).

Netjes op tijd vertrekken we bij ons huisje en na zo’n 45 minuten rijden komen we ruim op tijd aan bij de boot. We soezen nog wat terwijl we in de auto in de rij staan de wachten en dan mogen we eindelijk aan boord. Onvoorstelbaar wat er allemaal op zo’n schip kan. Vrachtwagens, campers de hele rataplan gaat er op en wordt, als een soort Tetris voor gevorderden in elkaar geschoven. Omdat het kinderspeeldek nog niet open is gaan we eerst even in de lounge zitten en proberen, tevergeefs, wat te lezen. Fabiënne ziet van alles en wil overal kijken.

Wanneer we eenmaal op weg zijn gaat ook het kinderdek open. Een klein dekje met daarin een mini Monkey Town en een bioscoopzaaltje. (voor de bioscoop moest je overigens $10,- pp betalen dus dat hebben we niet gedaan). Fabiënne vliegt omhoog in het speeltoestel en, je raadt het al, durft vervolgens niet meer naar beneden. Ondanks alle aanwijzingen van papa werd ze steeds verdrietiger en ging steeds harder om papa jammeren. Dus Rogier zijn schoenen uit en ook naar boven…

Later speelt er beneden ook een Nieuw Zeelands meisje, Avalon van 2. Meteen zijn zij en Fabiënne dikke vriendinnen en worden knuffels uitgewisseld. Ja, ze gaf zomaar Jet aan dat meisje!!! Samen met Avalon durft Fabiënne wel in het speeltoestel en zo kunnen papa en mama even rustig zitten.

Papa vind alleen het geschommel van de boot niet zo fijn. Het waren vandaag ‘moderate’ zee condities wat zoveel betekent als gemiddeld. Nu moet je niet denken dat er dan niks gebeurd. Je vaart immers over zee dus een beetje geschommel voel je wel. Rogier is uiteindelijk toch maar even naar boven naar het dek gegaan voor wat frisse lucht terwijl ik beneden bleef (waar het trouwens stervenskoud was!) bij Fabiënne. Na enige tijd kwam Rogier weer terug, met een lekker warm theetje voor mij, en hebben we nog een poosje beneden gezeten. De hele tocht duurt 3 ½ uur dus je bent wel even zoet.

Onderweg was het al gaan regenen dus verder boven op het dek foto’s maken was niet echt meer mogelijk. Ook de tocht vanaf de boot naar ons huisje in Motueka viel ons even zwaar. Het was nog ruim 2 ½ uur rijden naar onze nieuwe bestemming en aangezien we er al een flinke dag op hadden zitten…. De weg ging weer over slingerende weggetjes maar ook langs de zee. Wat een prachtige uitzichten!

Tussendoor zijn we nog even midden in de bossen bij een eetcafeetje gestopt waar we een heerlijke ‘pie’ gegeten hebben. Een pie is hier trouwens niets zoets. Het is een hartige taart met bijvoorbeeld kip en camembert vulling of gehakt en kaas zoiets. Niet gezond, wel lekker, goedkoop en het vult goed.

In de auto hielden Fabiënne en ik het niet wakker. Rogier gelukkig wel en zo kwamen we toch veilig aan in ons huisje in Motueka. Een super leuk stadje (of voor begrippen hier een stad). Ons huisje bevindt zich midden in de stad. De supermarkt zit ongeveer recht tegenover onze straat dus dat was makkelijk boodschappen doen. We zitten in een zogenoemde flat. Dat zijn kleine geschakelde huisjes. De onze is nog niet zo lang geleden gerenoveerd ziet er heel fris uit met lichte en witte tinten. Ook hebben we een klein tuintje en een piepklein carportje waar onze RAV4 met een beetje manoeuvreren en aanwijzingen van mij, net in past. Al met al wel weer een heel leuk plekkie.

Vanavond eerst uitzoeken wat we morgen gaan doen en dan lekker naar bed.

Maandag 25 februari

Vandaag gaan we beginnen met het verkennen van het gebied rondom het Abel Tasman National Park. Tijdens onze vorige reis hebben we dit gebied overgeslagen. Op de een of andere manier hebben we er toen niet goed naar gekeken en trok het ons niet zo. Terwijl hier de mooiste dingen te vinden zijn als we alle foto’s op internet moeten geloven.

We gaan naar de Te Waikoropupu springs. Afgekort de Pupu springs. De weg ernaartoe is weer prachtig. We rijden langs appel-, peren en pruimen-gaarden. Er wordt overal vers fruit langs de weg aangeboden. Ook hier moeten we weer de berg op alleen zijn er delen van de weg weggeslagen dus er is maar een rijbaan open. Er staat een stoplicht en daar staat netjes bij hoe lang je moet wachten tot hij groen wordt. In het slechtste geval sta je hier 12 minuten te wachten. Wij gelukkig maar 5. Ook hier slingeren we weer naar boven en hebben we de mooiste uitzichten over de zee. Na zo’n uurtje rijden zijn we bij de Pupu springs aangekomen. Ook hier borrelt water omhoog van uit de grond alleen is dit dus bronwater en gewoon koud. Net als meerdere water plekken in Nieuw Zeeland is dit water heilig voor de Maori’s. Je mag er dus niet aankomen. En ergens is dat jammer. Het water is namelijk zo ontzettend helder! Het is een paar meter diep maar je kijkt zo op de bodem van het meertje. Het meer is omringt door varens en een soort yucca achtige plant waardoor alles er heel paradijselijk uitziet. We genieten dan ook geruime tijd van dit uitzicht. Er is een soort loop-walk omheen waarbij je in zo’n 20 minuten rondom alle meertjes en stroomversnellinkjes bent gelopen. Erg leuk om gezien te hebben.

Sandra en Peter (van onze vorige blog in Rotorua) zijn hier ook in de buurt. Ze zitten 12 km verder in een klein kustplaatsje. Omdat we het de vorige keer zo gezellig hadden gevonden gaan we vanavond weer naar ze toe. Fabiënne weet dit ‘s morgens al en vraagt steeds maar wanneer we nou naar Jasper gaan. Het zoontje van Sandra en Peter. Eindelijk is het dan zo ver en gaan we erheen. Bij de camping worden we al opgewacht door een vrolijk zwaaiende Mila. Ook Jasper komt meteen naar de auto en gluurt inspannend naar binnen om te zien of hij Fabiënne al ziet. Die 3 zien we even niet meer want ze zitten meteen in de speeltuin. Hoewel Fabiënne het veel over Jasper heeft, speelt ze juist veel met Mila. Mila is als een grote zus voor haar al loopt Fabiënne flink de baas te spelen. 😉

Wij kletsen ondertussen weer gezellig met Sandra en Peter en genieten weer van een gezellige BBQ. Pas om half 10 gaan we, in het pikkedonker, naar huis. Fabiënne zit vol verhalen over hoe leuk ze het heeft gehad en blijft de hele rit naar huis lekker kletsen.

De kans dat we ze nu nog tegen gaan komen is erg klein. Zij hebben nog 2 weken in Nieuw Zeeland en wij 4. Zij reizen dus veel sneller dan wij. We hebben afgesproken elkaar in Nederland weer op te zoeken.

Wanneer we thuis komen gaan we allemaal gelijk naar bed. Morgen op tijd weer op voor ons volgende Abel Tasman avontuur.

Dinsdag 26 februari

Enigszins op tijd komen we uit bed. We gaan namelijk een cruise en walk doen in het Abel Tasman National Park. We rijden naar het plaatsje Kaiteriteri. Een echt kustplaatsje. Daar aangekomen kijken we al uit over de prachtige zee met midden in een bergje dat helemaal groen begroeit is. Heel idyllisch. We melden ons bij een standje van Wilsons om onze e-tickets om te laten zetten in echte tickets en krijgen wat uitleg over de tocht van vandaag. Daarna wachten we op het strand, samen met de andere reizigers, op onze boot. Er vertrekken er hier meerdere dus het is best druk. Onze boot is een gemotoriseerde catamaran. Hij heeft, heel handig, een uitschuifbare loopplank zodat je niet door het water hoeft te waden maar je zo vanaf het strand de boot op kan. Fabiënne vind het allemaal super interessant. Wij hebben een wat langere boottocht gekozen en varen dus anderhalf uur. In die tijd zien we de “split apple rock” een bekende boulder met een diameter van ongeveer 2 ½ meter, we zien pinguïns en zeeleeuwen al laten die laatste zich wat moeilijk zien omdat ze in het water zijn. Fabiënne gaat geregeld samen met ons buiten op de boot staan. Ze vind het maar wat gaaf om de wind door haar haren te voelen gaan. Tussendoor zetten we steeds mensen af op verschillende baaien die vanaf daar een wandeling gaan doen. Wij laten ons afzetten bij de Tonga Quarry om vanaf daar naar Bark Bay te lopen. Een makkelijke wandeling van ruim 4 km. Je loopt van strand naar strand. Dachten we… We moesten namelijk om van het ene strand op het andere strand te komen over een berg heen en dus over bergpaadjes… De eerste twee km was dus klimmen. En ondanks dat Sandra en Peter, die de wandeling ook gedaan hadden, hadden verteld dat ie makkelijk te doen was viel hij mij toch erg tegen. Fabiënne gaf het lopen al heel snel op dus die zat bij Rogier op zijn rug en ik ging verder met de rugzak van 14 kilo… Lang verhaal kort, we zijn boven gekomen. En vanaf daar gelukkig alleen nog maar down hill alhoewel dat wel zwaar is voor je kuiten merk je de dag erna. 😉

Ondanks dat het erg zwaar was was het wel een prachtige wandeling. Tussen de bossen van Abel Tasman die vol zitten met Weka’s (loopvogels) en met prachtige uitzichten op de baai en de azuurblauwe zee.

Bijna beneden eerst nog even over een kleine, wiebelende, swingbridge bij een waterval. Fabiënne vond het gewiebel wel leuk en sprong lekker op en neer op de brug!

Eenmaal beneden op het strand aangekomen hebben we eerst weer even wat gedronken en gegeten terwijl de Weka’s om onze voeten scharrelden. Gelukkig was het vandaag niet zo heet dus wat dat betreft was het te doen om deze wandeling te lopen. Ik ben blij dat het geen 26 graden was. Na de korte break nog even schelpjes zoeken bij het strand. En waar we bij Tonga Quarry, het beginpunt, de mooiste en meest bijzondere schelpen vonden, viel dat hier tegen. Al had Fabiënne toch snel een zakje gevuld met allemaal “mooie” schelpen. De meeste overigens gewoon een soort kokkels.

Na drie kwartier spelen op het strand moesten we toch onze schoenen weer aan om nog een kleine wandeling van zo’n 10 minuten te maken naar het volgende baaitje waar we met de boot weer opgehaald zouden worden. Na een uurtje varen waren we weer terug in Kaiteriteri en konden we verder met de auto naar huis. Omdat we geen zin meer hadden om te koken besloten we de lokale fish-and-chips zaak (of patatzak zoals Fabiënne zegt) uit te proberen. Dat was geen verkeerde keus. Wat een heerlijke visjes! Voor een paar dollar echt lekker gegeten. ’s Avonds niet veel gedaan. Rogier heeft nog een blog geschreven. Ik heb wat gelezen. Morgen doen we lekker een dagje rustig aan. Beetje hier in Motueka winkeltjes kijken en de was doen.

Wist je dat:

• We tijdens de vorige reis exact dezelfde ferry hadden maar we toen niet wisten dat er een kinderspeeldek was…
• De reis toen echt wel veel langer duurde. Voor ons gevoel dan.
• Fabiënne wederom een nieuwe beste vriendin heeft gevonden in het meisje Avalon op de ferry naar Picton?
• Het begrip ‘beste’ niet helemaal begrepen lijkt te worden door Fabiënne?
• We hier in Nieuw Zeeland alweer heel veel mooie huizen gezien hebben
• We daar allemaal foto’s van hebben gemaakt
• Voor het geval we ooit een huis laten bouwen ofzo…
• Ze in het huis in Paraparaumu een box hadden staan en Fabiënne hier heel graag in wilde zitten?
• Er op hetzelfde perceel een bijbehorend huisje stond waarin ook huurders zaten?
• Wij dit alleen niet wisten?
• Dat we daar voor alle apparaten de schakelaar om moesten zetten. Dus ook voor de vonkontsteking van het fornuis….
• Fabiënne de wandeling in Abel Tasman, downhill helemaal zelf heeft gelopen?
• Dit op sommige stukken best wel steil was?
• Dat andere wandelaars dit erg leuk vonden om te zien en zij regelmatig een bemoedigend woordje kreeg of een aai over haar bol?
• Ze een wandelaar die het best omschreven kan worden als een hippie een knappe man vond?
• Ze bij de vraag waarom ze dat vond antwoorde dat hij goed kon vertellen.
• Hij haar inderdaad heel vriendelijk had gezegd hoe knap hij het vond dat zij deze wandeling liep.
• We de Weka’s voor Fabiënne maar gewoon kippen hebben genoemd.
• We olifantvis gegeten hebben (in de fish-and-chips)?